De klank van genade

‘Mam, ik vind het niet leuk dat je niet echt luistert als ik oefen met mijn gitaar.’

Ik zit op de rand van het bed van mijn oudste dochter. Ze is zichtbaar verdrietig omdat ik meer aandacht lijk te hebben voor het pianogepingel van haar zusje dan voor het getokkel op haar gitaar. Die opmerking zet een mes in mijn hart.

‘Zie je nou wel? Je doet het niet goed. Je hebt alweer een steek laten vallen in de opvoeding. Mislukkeling,’ zegt een stem in mij.

Ik probeer dochterlief uit te leggen dat haar jongere zusje wat meer aandacht en begeleiding nodig heeft en dat ik dat vanwege mijn vroegere pianoachtergrond beter kan dan papa. En dat ik sowieso niks begrijp van gitaarnoten en akkoorden. Maar het voelt als het vertellen van onbenullige smoesjes. 

‘Had je dat niet eerder kunnen bedenken? Je stuurt haar toch elke avond na het eten naar boven? Je had toch wel wat vaker om het hoekje kunnen kijken in plaats van de vaatwasser in te ruimen of je apps te checken?’, zegt een boze stem in mij.

‘Lieverd, ik baal ervan. Je hebt gelijk, dit is niet goed van mij. Je speelt al zolang gitaar en je redt je al zo goed op les, dat ik er even niet zo goed op heb gelet’, leg ik haar uit. ‘Als ik de vaatwasser inruim of jouw zusje help bij haar pianospel, dan geniet ik beneden van jouw prachtige muziek, maar het was leuker geweest als ik wat vaker bij je op bed was komen zitten om daar te luisteren. Om echte aandacht voor jou te hebben. Het spijt me echt. Ik beloof je dat ik vaker op je slaapkamer kom luisteren.’ 

‘Wat een slap excuus. Weet je wel zeker dat je je aan je belofte gaat houden? Nee, natuurlijk lukt je dat niet. Voor je het weet, ben je het vergeten en bezig met je eigen dingen.’ De akelige stem weet van geen ophouden.

Maar mijn dochter knikt begripvol na mijn sorry-relaas en ik zie haar ogen stralen. We knuffelen samen. Heel lang. En ik geniet van mijn gitaarvirtuoos.

En over die vervelende stem heen hoor ik heel duidelijk een andere stem spreken:

‘Wat fijn dat je je tekortkoming toegeeft aan je dochter. Ik zie jou en je hartgesteldheid. Ik weet dat je ervan baalt en zo graag een goede moeder wilt zijn. Ja, je maakt 100 fouten op een dag, maar weet je wat het mooie is? Ik vergeef het je. Elke keer opnieuw. Zoals de klank van de aangeslagen snaar wegsterft, zo verdwijnen jouw tekortkomingen in Mijn gedachten. Blijf niet hangen in zelfveroordeling, maar neem Mijn genade aan.’   

Dat is mijn Vader.

Ik ga het nog heel vaak fout doen, maar elke valse noot van mij zet Hij om in een heerlijk geluid.