De touwtjes in handen

‘Ik wil het! Nee, ik wil het niet!’ Stampvoetend staat mijn peuter in de keuken. Wat hij precies wel of niet wil, weten we allebei al niet meer. Iets met pindakaas en geen jam of andersom. Ik probeer uit te leggen waarom we de jam niet meer van de boterham af halen om er pindakaas op te doen, maar al snel geef ik het op. Ik til hem op en druk hem stevig tegen me aan. Nog even voel ik zijn boze vuistjes tegen mijn borst, maar dan ontspant hij. De strijd is gestaakt.

Terwijl de rust terugkeert in huis, is de rust in mijn lijf nog ver te zoeken. Ook ik worstel met dingen die plotseling anders gaan dan ik me had voorgesteld. Op dit soort momenten zou ik ook wel willen schreeuwen: ‘Ik wil dit niet!’ Dit heeft alles te maken met loslaten, ruimte bieden en de controle uit handen geven. Het geeft me rust als ik het gevoel heb dat ik het leven onder controle heb en ik wil snappen wat ik aan het doen ben.

Vier jaar oud was ik toen ik mijn moeder verloor. Mijn wereld stond op zijn kop. Alle ‘vanzelfsprekende zekerheden’ waren plotsklaps verdwenen. Sindsdien houd ik de touwtjes het liefst stevig in handen. Maar helaas laat het leven zich niet sturen, er gebeuren altijd onverwachte dingen. Vlak voor de coronacrisis planden we als gezin een verre reis; een droom die na jaren fantaseren steeds concreter werd. Zorgvuldig stippelden we onze toekomst uit. Totdat corona roet in het eten gooide. ‘Waarom God!’, riep ik. ‘Waarom kan het niet gewoon op míjn manier?’ Daarna worstelde ik weer met schuldgevoel. Mensen om mij heen dreigden hun baan te verliezen. En ik? Ik stampvoette over een reis. Een luxeprobleem. Het voelde als mopperen over een boterham met jam.

Mijn stampvoeten gaat allang niet meer alleen over de wereldreis. Het gaat over de momenten waarop het leven pijn doet: als dierbaren ziek worden, vriendschappen mislukken en de toekomst zo onzeker lijkt. Mijn lijf en hart verzetten zich dan. Loslaten van zorgvuldig uitgedachte plannen voelt eng en onzeker. Wat als de toekomst (opnieuw) anders gaat dan wat ik voor ogen heb? De angst om controle te verliezen, voelt alsof mijn wereld door elkaar geschud wordt. Alsof de teugels van het leven uit mijn vingers glippen.

Maar dan is daar mijn Vader. Stevig drukt hij me tegen zich aan. ‘Kijk op, laat maar los’, zegt een stem. ‘Vertrouw op Hem. De storm herkent nog steeds Zijn naam.’ Mijn gebalde vuisten ontspannen. De interne strijd is gestaakt. Langzaam probeer ik de teugels terug te geven aan Diegene die het beste weet hoe de dingen moeten gaan. Misschien moet ik nog een poosje oefenen, maar samen met Hem kom ik er wel.

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.