De wijze les van een slak

Het is woensdagmiddag. Vandaag staat er iets nieuws in onze agenda. Ik ga voor het eerst met mijn kleuter naar de logopedist. Hij heeft een grote woordenschat, maar praat niet altijd even verstaanbaar. Ook blijft hij hangen in zijn uitspraak. Na een half jaar wachten zijn we nu eindelijk aan de beurt. Ik ben benieuwd.

We maken kennis met juf Tineke. Een rustig sprekende dame die vlot contact weet te leggen met mijn kleuter. Al vrij snel krijg ik terug dat ik degene ben die te snel praat. Ik dacht dat mijn kleuter aan de slag moest, maar zo te horen krijg ik ook huiswerk. Ze laat mijn kleuter twee plaatjes zien: een slak en een raceauto. Je raad het al, hij mag leren spreken als een slak en door de auto mag hij een groot rood kruis zetten. Vol goede moed gaan we thuis met de oefeningen aan de slag.

Enkele weken later doen we bij juf Tineke met elkaar een spelletje. Al snel word ik gecorrigeerd, ik praat weer te snel. Thuis nemen we nog een filmpje op van het voorlezen door mij. Deze keer stuur ik mijn man mee, maar hij komt terug met een opgenomen filmpje met daarin een voorbeeld hoe ik rustig moet lezen. Het is me wel duidelijk dat er voor mij ook een uitdaging ligt. Wat vind ik dat moeilijk!

Ik zou zo graag meer vanuit rust leven; rustiger praten, in een rustiger tempo mijn taken uitvoeren. Ik hoor mezelf vanmorgen nog mopperen op een slingerende fietser voor mijn auto. Tien minuten daarvoor riep ik nog naar de jongens dat ze op moeten schieten omdat we anders te laat zouden komen. Die slak houdt me ondertussen behoorlijk bezig, zeker op de momenten dat het me niet lukt de langzamere versnelling te vinden. Ik vind het confronterend om te horen dat mijn spreektempo te hoog ligt, ik wil het graag ombuigen naar iets anders. Ik wil deze bewustwording gaan inzetten naar meer rust. Naar leven met meer aandacht. Naar leven vanuit rust. Maar wat is daar voor nodig?

Ik bid om rust en vrede in mijn binnenste. Want vaak stormt het omdat ik het nodige aan mijn hoofd heb. De volgende bijbeltekst komt in mijn gedachten: ‘Maak je geen zorgen, maar vraag God alles wat je nodig hebt. Bid tot God, wat er ook gebeurt. En dank Hem altijd. Dan zal God Zijn vrede aan jullie geven….’ Fillipenzen 4:6,7a (BGT)

Daar kijk ik naar uit, dat Zijn vrede mij vult. Ik hoef het niet alleen te doen, als ik al mijn zorgen en stress aan Hem geef, dan wil Hij mij vullen met Zijn vrede. Als dat gebeurt, weet ik zeker dat ik ook meer als een slak zal gaan praten en leven. Iets nieuws voor mij. Op naar meer traagheid!

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.