Diep leven

 

Het nieuwe schooljaar is alweer even begonnen. De rommelige vrijheid van de zomer maakt abrupt plaats voor de structuur en het ritme van een nieuw seizoen. Ik mis de nonchalance van leven met minder tijdsschema’s en afspraken; en tegelijk merk ik dat juist in de vrijheid van de zomer ideeën en verlangens opkomen voor de periode daarna.

In de zomer schreven we een stukje familiegeschiedenis. Samen beleven, dingen ontdekken, samenzijn (mét alle bijbehorende irritaties). We introduceerden nieuwe familie-tradities: om-en-om mochten de kinderen een nachtje ‘logeren’ bij mama in het grote bed, we hielden thuis-bioscoop, en heel geregeld klonk de vraag wanneer we nu weer eens gingen ‘marshmellowsen’ – in ons gezin dé hit van deze zomervakantie. Maar ook nu, nu het schooljaar weer begonnen is, gaat onze familiegeschiedenis gewoon verder. Ons verhaal wordt verder geschreven, al is het nu dan in een iets strakker format.

Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar mijn ervaring is dat de dagen soms zomaar voorbijgaan; ik krijg dan het gevoel dat de tijd tussen mijn vingers wegglipt. Terwijl ik juist hoop en verlang om het leven te ‘be-leven’, om aanwezig te zijn in wat we doen, om er bewust van te zijn. ‘Diep leven’, noem ik dat: de intensiteit van het leven ervaren en het geschenk van het leven dat God geeft uitpakken en voluit beleven. Wat mij daarbij helpt, zijn tradities.

Jonge kinderen houden vaak enorm van tradities en rituelen. Iets wat min of meer voorspelbaar is, maar wat tegelijkertijd een leuke spanning om zich heen heeft hangen, vinden zij vaak prachtig. Een tradities is eigenlijk eenvoudigweg een manier om de werkelijkheid te beleven; tradities zijn net deurtjes die de werkelijkheid openen voor een laagje dat eronder zit. Oftewel: tradities zijn een hulpmiddel om het leven te be-leven.

Deze tradities kunnen allerlei vormen hebben. Elke woensdagmiddag iets lekkers bij de lunch, op zondagmiddag naar oma, of een boek voorlezen na schooltijd. Al deze tradities vormen het ritme waarin je als gezin beweegt, en laten iets zien van de onderliggende waarden die jullie uitdragen. Bij geloofsopvoeding is het eigenlijk precies zo: tradities zijn een manier om met elkaar te ervaren dat je leven is verweven met God.

In ons gezin hebben wij rondom geloofsopvoeding meerdere tradities en rituelen geïntroduceerd. Sommige tradities bleken niet te passen bij ons als gezin, en verdwenen weer uit beeld; andere tradities bleven. We hebben dagelijkse tradities (bijvoorbeeld onze kinderen zegenen bij het naar bed brengen); we hebben wekelijkse tradities (een gezinsmomentje op zondag), en we hebben jaarlijkse tradities (de christelijke feesten vieren).

Ik verlang ernaar om, samen met mijn gezin, diep te leven. Leven in al zijn volheid. Om de intensiteit die in het leven zit, te beleven. En tradities helpen mij om, al is het maar een klein beetje, bewust te worden van de volheid die in het leven verborgen zit. Tradities zijn de cadans die ons aanmoedigt om steeds weer, elke dag opnieuw, te leven, en daarbij steeds weer te ontdekken: God is erbij!

Welke tradities hebben jullie in je gezin? Of welke tradities zou je willen introduceren?

In Mosterdzaadjes schrijf ik ook over tradities en geloofsopvoeding. Verkrijgbaar in de shop!

 

Foto: Unsplash