Dikke donkere wolk

De zon scheen net nog, maar nu pakken donkere wolken zich samen aan de hemel. Met grote passen wandel ik naar huis. Vlak voordat ik thuis ben vallen de eerste druppels al. Ik ga nog sneller lopen. Binnen een mum van tijd veranderen de druppels in dikke spetters. Zodra ik op de mat sta, barst het buiten los. De lucht is diepgrijs, bijna groen. Het lijkt mijn hoofd wel.

De herfst is helemaal niet mijn seizoen. Hoewel ik de verandering in de natuur wel prachtig vind: de bontgekleurde bladeren, de geur daarvan en de paddenstoelen. De kortere dagen vind ik maar niks. Ik ben veel vermoeider dan anders en alles voelt zwaarder, somberder.

Dat mensen in de winter last krijgen van een depressie kan ik heel goed begrijpen. Het gebrek aan licht doet wat met me. Maar dit jaarlijks terugkomende gegeven accepteren bij mezelf? Man, man, wat is dat moeilijk. Liever ga ik gewoon door en voel ik me gewoon zoals ik me in de lichtere maanden voel: energiek.

Na mijn wandeling in de beginnende regen, ga ik lekker voor het raam op een luie stoel zitten. Met een dampende kop thee in mijn hand en een kleedje over mijn benen. De eerdere zon is nergens meer te bekennen, ik heb zelfs een lampje aan moeten doen. De regen druipt troosteloos over de ruiten. Gelukkig was ik net op tijd thuis.

Thuis, denk ik plotseling, dáár gaat het om.

Als de grijze wolken in mijn gedachten zich aandienen en het begint te spetteren, blijf ik dan in die regen staan? Als ik negatief denk, ga ik daar dan mee door? Wanneer ik me moe voel, dender ik dan door? Of als ik ergens geen puf in heb, dwing ik mezelf dan alsnog om dat ene te doen? Meestal blijf ik in die regen staan, terwijl ik beter naar ‘Huis’ kan gaan.

God wil niet dat ik me rot voel. Hij wil ook niet dat ik streng voor mezelf ben. Wat hij wel voor mij wil is liefde. Zelfliefde. Dat ik compassie heb voor mijzelf als ik me somber voel, moe of verdrietig. En toch geef ik mezelf op lastige momenten dat vaak niet. Mag ik het niet voelen. En waarom kan ik hier in vredesnaam gewoon niet beter mee omgaan? Maar als ik het vergelijk met Zijn Woord, dan valt me op dat Hij nooit zoiets zegt over mij. Of over jou. Hij is altijd, altijd, ALTIJD vol liefde en compassie.

Dus ga ik vanaf nu proberen op die momenten naar Huis te gaan. Ik ga Hem opzoeken. Buiten regent het dan misschien, maar als ik bij Hem ben dan is het minder erg. Zijn voorbeeld is goed en dat mag ik naleven. Ik mag positiever zijn, ik mag zijn wie ik ben en voelen wat ik voel. Ook als dat an sich niet zo positief is. Door die compassie worden de wintermaanden misschien lichter en wat warmer. Het is zonder meer een heel stuk beter dan een kop thee en een kleedje. Kun je nagaan  😉.