Dubbele mijlpaaldag

Februari 2014

‘Nee joh, met je bekken komt het wel goed. Het heeft alleen wat tijd nodig. Je bent een paar keer achter elkaar zwanger geweest. Zodra je dochter 1 is, ben je weer op de been,’ antwoordt de gynaecoloog op mijn vraag hoe lang het herstel van mijn bekken nog gaat duren. Geen moment twijfel ik aan haar uitspraak. 

Het klinkt logisch: herstel kost tijd. Ik moet ver kunnen komen tot de tien maanden die voor me liggen tot Veerles eerste verjaardag. Vol goede moed ga ik naar huis. 

Reikhalzend kijk ik uit naar de eerste verjaardag van onze jongste dochter. Niet alleen omdat we als gezin na het verliezen van twee jongens  eindelijk weer een eerste verjaardag kunnen vieren. Nee, ik train ook keihard om weer op de been te zijn voor haar eerste verjaardag. Wat kan ik uitkijken naar geen ‘onnozele’ valpartijen meer van de trap, niet meer die constante pijn, geen fysio meer. Bovenal kijk ik uit naar het wandelen met mijn kinderen, ons gezin. Het buiten zijn zonder beperking. 

De eerste verjaardag komt steeds dichterbij. Herstel lijkt uit te blijven, maar ik geloof zeker dat ik nog een sprintje van herstel kan trekken op het laatste moment. Op wilskracht besluit ik de eindstreep te halen.  

Daar is het moment. Veerle wordt 1! Dankbaar vieren we deze dag met familie en vrienden. Veerle eet haar eerste taartje. Het is feest en we zijn blij. Maar de dag erna komt toch ook het besef dat we één mijlpaal hebben gehaald, maar ook eentje niet. Mijn wilskracht lijkt niet voldoende te zijn geweest om overeind te blijven en mijn lichaam lijkt als een plumpudding in elkaar te zakken. Ik begrijp mijn lijf niet meer en begin me af te vragen op welke statistieken de gynaecoloog haar verwachting baseerde dat ik al opgeknapt had moeten zijn. Mijn ritme van in bed liggen en op zijn is gelijk aan dat van onze jongste dochter, zo ook mijn slapen. Heb ik hiervoor zo hard mijn best gedaan?

Begin 2020 

Onze meid wordt 6 jaar!  Toch lijken mijn gedachten niet te kunnen ontsnappen aan de ‘dubbele mijlpaaldag’. Een soort omgekeerde verjaardag van mijn bekken die jaarlijks weer even bovenkomt. De hoop op beterschap is geen werkelijkheid geworden. Ik ben allerlei behandelingen, operaties, complicaties en revalidaties verder. Nog steeds lig ik ruim 21 uur per dag op bed. En eerlijk? Soms begrijp ik er niets meer van. 

Ik ben vastbesloten om de hoop niet op te geven. Al lijkt die hoop soms wel erg ver weg. Om teleurstelling te voorkomen richt ik mijn hoop niet op mijn lichaam, maar op God. Hoop die ik niet goed kan beschrijven, die geen zekerheid is op herstel, maar die mij wel ‘op de been’ houdt. Hij is erbij. Zoals zo mooi in Psalm 139:2-3,5-6 staat:

‘U weet het als ik zit en als ik weer opsta, vanuit de hemel weet U wat ik denk. U weet waar ik heen ga en weet wanneer ik ga liggen. U bent bij mij, naast mij, voor mij, achter mij. Uw hand rust op mij. Het is voor mij onmogelijk dat te begrijpen. Het is zo wonderlijk. Zo hoog’. (HTB) 

Ja, al lig ik het grootste deel van de dag, Zijn hoop houdt me overeind. Ook op deze dubbele mijlpaaldag.

Martine Hartog-Eysink

Mama van 5, waarvan Jezus voor 2 zorgt, chronische bekkeninstabiliteit, (on-)beperkt creatief, houdt Jezus, van de natuur, verse thee mét chocola en een goed boek.