Een bakkie leut uit Eritrea 

‘Mama, mag ik bij Rachel spelen?’

‘Ja natuurlijk,’ antwoord ik. In houtje-touwtje Nederlands, ondersteund door een heleboel gebaren, spreek ik met de moeder van Rachel af wanneer ik mijn dochter weer kom ophalen. 

Rachel komt uit Eritrea en woont hier nog niet zo lang. 

Tegen de klok van 16.00 uur parkeer ik mijn auto voor de deur. Haar huis weet ik feilloos te vinden, want twaalf jaar geleden begonnen mijn man en ik ons huwelijk hier. Als ik aanbel, word ik hartelijk welkom geheten. Rachels moeder verplicht me plaats te nemen op de bank naast haar pasgeboren tweeling en schenkt me een bekertje appelsap in. Ik voel me hier direct weer thuis, terwijl alleen de rolgordijnen en laminaatvloer me nog herinneren aan de eerste maanden van ons huwelijk.

‘Zijn jullie christen?,’ vraag ik haar wijzend op de veelheid aan afbeeldingen van de Here Jezus aan de muur. ‘Ja, christians,’ antwoordt ze zacht. ‘Wij ook,’ zeg ik en ik zie haar ogen twinkelen. 

Als haar man even later thuiskomt, duikt ze de keuken in. Tijd om te koken, denk ik. Na een klein kwartier kondig ik ons vertrek aan: mijn middelste moet dringend opgehaald worden van haar speeldate. Kak, ik ben al vijf minuten te laat.                                                                    

‘Je moet nog eten,’ zegt haar man terwijl hij wijst naar de keuken. Terwijl ik naar zijn vrouw loop om haar gedag te zeggen, begrijp ik wat hij bedoelt. Ze snijdt liefdevol de laatste ingrediënten voor de salade en de pannenkoeken en broodjes liggen vers gebakken op een bord. We zijn uitgenodigd om mee te eten. 

Ik ben in tweestrijd. Ik moet écht gaan nu, maar dit kan ik toch niet maken? ‘Wat lief dat je voor me hebt gekookt, maar ik moet echt weg om mijn andere dochter op te halen. Sorry, dit vind ik heel vervelend,’ stamel ik. ‘Geeft niet,’ antwoordt ze, maar ik voel haar teleurstelling. In de auto drukt de spreekwoordelijke steen steviger op mijn maag en voel ik de tranen branden. Heer, dit voelt zó verkeerd. Wat ben ik nou voor waardeloze christen? Hoezo lichtend licht en zoutend zout? Ze is nota bene een zus van me!

Wanneer ik even later mijn eigen rode kool en aardappelen klaarmaak en mijn man thuiskomt, komen de waterlanders en stort ik mijn hart uit. ‘Hé joh, rustig maar. Je kunt dit een andere keer goed maken. Ga desnoods vanavond even bij haar langs,’ oppert mijn wederhelft bemoedigend. ‘Vanavond? Wat zal ze wel niet denken als ik weer voor de deur sta? En hoe leg ik het haar uit, terwijl ze me amper begrijpt?,’ is mijn eerste gedachte. 

Om 18u sta ik weer samen met mijn kleuter en bosje bloemen voor Rachels voordeur. Haar moeder kijkt verrast wanneer ze ons ziet en laat ons hartelijk binnen. ‘Wil je Eritrese koffie?,’ vraagt haar inmiddels ook aanwezige schoonzus die de Nederlandse taal beter spreekt en fungeert als tolk. In stilte zeg ik: Dank U Heer, U wéét wat ik nodig heb! 

Ik durf uiteraard geen ‘nee’ meer te zeggen op dit Eritrese bakje. Vol liefde maakt Rachels moeder de koffie klaar op een gasstelletje in de woonkamer. Verschillende pannen en kruiken maken dit tot een feestelijk koffiemoment. Tijdens het branden van de bonen en koken van het water proberen we elkaar met handen en voeten te begrijpen. Mijn dochter en Rachel lachen en dansen en eten zoveel koek en popcorn als ze willen. Een uur (!) later schuif ik een zoet Eritrees bakkie leut naar binnen.

Ik heb een wijze les geleerd vandaag. Gastvrijheid zonder grens. Ik bid: Heer, geef me ook maar iets van de gastvrijheid van deze Eritrese vrouw. Gastvrijheid voor degene die spontaan langswipt als het me eigenlijk niet uitkomt. Ik hoef tenslotte voor een Hollands bakje sléchts één koffiecupje en een beetje water in mijn apparaat te gooien en op de knop te drukken. Piece of cake.  

*De naam Rachel is om privacyredenen gefingeerd. 

Foto: Jessica Lewis, Pexels