Een diepe zucht
Ik hou het nieuws al dagen nauwlettend in de gaten. De coronacijfers rijzen hier in België opnieuw de pan uit. Het zit er dus dik in dat er weer strengere maatregelen aankomen. Er wordt zelfs gesproken over een nieuwe lockdown. En hoe zielsveel ik ook van mijn zoontje houd, het gaat hier thuis toch allemaal net ietsje – understatement of the year – gemakkelijker als hij gewoon naar school kan.
Als ik ’s middags aan de schoolpoort op zoonlief sta te wachten, hoor ik de mama’s om mij heen druk speculeren over het al dan niet weer sluiten van de scholen. Over één ding zijn we het allemaal eens: als de scholen dichtgaan, willen we ditmaal wel graag afstandsonderwijs. Tijdens de eerste lockdown kregen we alleen een papieren bundeltje mee met alle schooltaken per week. Pas na een hele tijd organiseerde de juf een online chatsessie met de klas. Ook was er vanaf dat moment voor je kind de mogelijkheid om via videobellen samen met haar een leesmomentje te hebben.
Waar ik het grootste gedeelte van de dag strijd voerde om mijn zoon zijn schoolwerk te laten maken, zag ik tot mijn verbazing dat zelfs via de computer de kinderen uiterst braaf naar de juf luisterden. Ze staken zelfs netjes hun vinger op als ze iets wilden vragen! Als er dan een nieuwe lockdown komt, dan zie ik het zo voor me: zoonlief die rustig aan de grote tafel in de kamer achter de pc zit met zijn reken-, schrijf- of ander schriftje voor zich. Hij is geconcentreerd bezig op aanwijzingen van de juf. Terwijl ik me om het huishouden bekommer en af en toe een gelukzalige, trotse glimlach naar hem werp. Wishful thinking, ik weet het.
En dan is het plots zover. Op woensdag komt het Overlegcomité dat we hier in België kennen vroeger bijeen dan gepland. Ik voel me de hele ochtend onrustig en check regelmatig mijn smartphone om te zien of er al iets besloten is. Gelukkig is mijn zoon vanmiddag vrij. Dat geeft me ongetwijfeld de nodige afleiding. Als hij zijn boterhammen met hagelslag op heeft, vertrekken we samen naar de speeltuin. Terwijl hij speelt met een paar kinderen die hij uit zijn klas kent, geniet ik op een bankje van het zonnetje. Voor even lijkt er letterlijk geen vuiltje aan de lucht. Alleen een op de grond achtergelaten mondmasker herinnert aan de rare coronatijd waarin we momenteel leven.
Als we weer naar huis wandelen, probeer ik me mentaal voor te bereiden op de mogelijkheid van een nieuwe periode van homeschooling. En neem ik me voor me er niet al te druk over te maken. Als het huiswerk een keer niet lukt, dan maar niet.
En dan is daar het laatste nieuws: de scholen gaan inderdaad dicht. Ik wil net een diepe zucht slaken als ik verder lees. De lessen worden opgeschort. De paasvakantie wordt uitgebreid tot drie weken.
Niks geen geworstel met een zoon die weigert mij als juf te erkennen. Geen wanhopig zoeken naar creatieve manieren om hem toch enigszins te motiveren. Gewoon drie hele weken vakantie.
Ik zucht alsnog. Maar dit is er eentje van opluchting.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog