Eén gezin. Eensgezind?

Wat laat je zien van je huwelijk? Wat zien jouw gemeenteleden? Wat wil je dat men ziet? Als je denkt dat het er bij al die anderen zo gemakkelijk aan toe gaat, dan kan ik je alvast uit die droom helpen. Ons huwelijk was na de komst van kinderen gaan wankelen.

Onzeker over mijn rol

Op verschillende momenten in mijn leven, – vooral bij de start van mijn moederschap en die nieuwe positie van moeder, vrouw, vriendin, zus etc. – ben ik enorm onzeker geweest over mijn rol en vroeg ik me de hele dag door af ‘hoe doen anderen dat?’. Dit kan me overigens nog altijd bezighouden; niet meer vanuit ‘zieke’ gedachten, wel vanuit interesse voor dit soort filosofische vraagstukken.

Over het algemeen genomen is het puur een gegeven dat je samen getrouwd bent. Beiden de ring om je vinger draagt. Je hoort bij elkaar. Zo op papier sta je samen in het gemeenteregister en het kerkboekje. Vaak nog met een stralende gezinsfoto erbij.

Wij kwamen met onze 1-jarige tweelingmeiden in onze huidige gemeente. Vanaf dat moment kenden mensen ons als de volgende combinatie: de man en de vrouw met de tweelingdochters.

“Dat onze relatie héél wat te verduren had sinds de komst van deze meisjes, zag je niet aan die duowagen die we uitklapten.”

Wat er achter ons lag, zag je niet als we zondags de kerk binnen stapten. Dat we een turbulente kraamtijd hadden met vroeggeboorte en een postnatale depressie bij mij, was niet direct te zien. Je zag nu een jong, betrokken stel met een vrolijk en sociaal dreumesduo. Dat onze relatie héél wat te verduren had sinds de komst van deze meisjes en dat de papa vervolgens mentaal omviel als reactie op alles dat gebeurde, zag je niet aan die duowagen die we uitklapten.

Wankelen

Onze relatie wankelde. Het meest nog rondom de peutertijd van onze meiden en samen hadden we een grote klus te klaren. Veel te verwerken aan stappen die we individueel verkeerd hadden gezet. Waardoor er van ‘samen’ weinig meer overbleef. Delen van emoties en hierover communiceren was nodig. Maar delen en communiceren, trouw aan elkaar zijn in deze aspecten, openlijk eerlijk blijven en het goede voor de ander zoeken… dat was helemaal niet wat lukte. Op ons eigen eiland blijven bivakkeren was toch veel praktischer? Ieder voor zich kon toch wel gewoon in combinatie met die ring om onze vinger, dat tweepersoonsbed, de eengezinswoning, de familienaam en onze sprankelende meisjes?

“De energie en de ambtvervulling gingen uit naar ons eigen gezin. Dat was noodzakelijk.”

Dat we vervolgens wekelijks op woensdagavond een vaste oppas hadden die met onze peuters at en ze naar bed deed zodat wij intensieve relatietherapie konden volgen, wist slechts een select groepje (kerk)vrienden. Wel merkte de rest van de gemeente dat we steeds meer afhaakten. Het tienerjeugdwerk lukte mij niet meer, manlief vervulde nooit een ambt in de kerkenraad, mijn inzet in de commissie ‘kind en gemeente’ nam af. De energie en de ambtvervulling gingen uit naar ons eigen gezin. Dat was noodzakelijk.

Men moest eens weten

Ik dacht vaak ‘men moest eens weten.’ Ik wilde daar iets mee. Tuurlijk mag je een privé hebben, ik houd van open en eerlijk zijn. Het echte te delen. Ik baal ervan dat men zich blind staart op het goodlookingplaatje. Ik kleed mezelf en de meiden verzorgd, maar dit zegt toch niets over of het er thuis aan mijn tafel gezellig aan toe gaat? Ja, die tafel en dat huis staan er goodlooking bij, maar ondertussen waren er aan diezelfde tafel wel geregeld pastorale en psychologische gesprekken gaande.

Nieuw leven

De doop van onze jongste dochter gebruikte ik vorig jaar april om voor in de kerk mijn eerlijke verhaal te vertellen. Om een kijkje te geven in onze afgelopen 7 (magere) jaren. Ik wilde een stuk realiteit delen met de gemeente die me zo lief was. De doopnaam Noëlle is hierdoor bewust voor de jongste gekozen. Noëlle: nieuw leven. Nieuwe stappen zetten we als man en vrouw weer samen, wilden we weer samen! Kunnen we hopelijk ook altijd samen.

God is hierin altijd dezelfde geweest, wij samen niet. Dat we elkaar kwijt waren, er vergeving plaatsvond en opnieuw liefde kwam is Zijn grote trouw: Ik val niet uit Zijn hand. Jij ook niet. Ik hoop dat je hierin bemoediging vindt. Hoop. En de durf om bij God aan te kloppen.

Illustratie: www.creakip.nl

Wil je meer lezen over hulp bij relatieproblemen? Check dan www.prolife.nl/zorgenvoorelkaar Wil je een handige challenge waarin je praktische handvatten krijgt om wat meer tijd en aandacht voor elkaar te maken? Check dan www.powertothemamas.nl/zorgenvoorelkaar. In ieder geval, doorbreek het taboe. Praat over je issues, hoe moeilijk dat misschien ook is. Het kan het begin zijn van herstel!