Een huis vol steentjes
We hebben vandaag het verjaardagsfeestje van een nichtje gevierd. Drie gezinnen, mooi weer en een zwemvijver. Wat zou hier mis kunnen gaan?
Nou… alles. Bij het woord ‘feest’ gaan er bij onze zoon alarmbellen af. Want hij houdt niet van feestjes omdat die vaak niet kloppen met hoe een feestje er volgens hem hoort uit te zien. Hij kan er niet goed tegen als dingen anders gaan dan normaal en hij vindt het lastig dat het onduidelijk is wat er wanneer gebeurt tijdens zo’n happening. Bovendien houdt hij er al helemaal niet van dat hij na zo’n feestje nog heel lang een eigen afterparty moet ondergaan in zijn hoofd en lijf. Een afterparty vol onrust, met gevoelens van teleurstelling en woede, met hoofdpijn en slaaptekort.
Ik bad van de week voor mijn gezin en ook voor het feestje. En ik kreeg het idee om een steentje neer te leggen juist daar waar ik nu Gods hulp nodig heb. Mijn eigen reminder, gebaseerd op de tekst uit 1 Samuel 7: Toen zette Samuel een steen overeind tussen Mizpa en Sen. Hij noemde die steen: Eben-Haezer . “Want,” zei hij, “tot hier heeft de Heer ons geholpen.”
Tot hier al. Kom op, als Hij ons al tot hier heeft gebracht in ons leven als gezin, waarom zou Hij dan nu stoppen met het geven van wat ik nodig heb? Ik wilde voor mezelf tastbaar maken dat God aan het werk is. Daarom heb ik een steentje neergelegd op meerdere plekken, ook één voor de worstelingen die ik ervaar in het opvoeden van onze speciale zoon.
Vanmiddag verliep redelijk. Maar vanavond thuis verliep het wonder boven wonder perfect. Mijn zoon, die meer voelt dan wat hij kan verwoorden of begrijpen, die meer structuur en duidelijkheid nodig heeft dan haast menselijk gezien mogelijk is om op dagelijkse basis te geven. Die zoon zong liedjes met mij terwijl ik hem douchte. Hij had zich vandaag veilig gevoeld bij mij en het verjaardagsfeestje was goed genoeg verlopen. Uit dankbaarheid daarvoor zong hij voor mij en met mij.
Eben Haezer: tot hiertoe heeft de Heer ons geholpen. Dit moment wil ik niet meer vergeten en markeren. Morgenochtend ga ik op zoek naar een mooi steentje voor in de badkamer.
Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen.
Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)