Een prinses met een vetrolletje

Puffend sta ik voor de spiegel. Ik heb me met veel moeite in een zomers jurkje gewurmd. De rits op mijn rug kreeg ik net dicht. Het is een mooi jurkje. Op een paspop. Waarom heb ik dit ding in vredesnaam ooit gekocht? Elke bobbeltje, vetje en randje is zichtbaar. Veel te zichtbaar. Gefrustreerd stroop ik het jurkje van mijn lijf en mik het in de hoek. In no time vel ik een oordeel over mezelf: dik. Afvallen, dat moet ik. En naar de kapper, want mijn haar ziet er niet uit. Ik keer me van de spiegel af. Zonder verder na te denken, pluk ik de eerste de beste kledingstukken uit de kast en trek ze aan. Mijn haar doe ik in een vlecht, omdat het los geen gezicht meer is.

‘Kom, we gaan’, roep ik tegen mijn zoontje.

Spiegels zijn onverbiddelijk. Niets valt er te verbergen. Elk pukkeltje, ongewenst haartje, vetrolletje, alles is zichtbaar. Soms ben ik best tevreden als ik mezelf zie. Toch heb ik vaker wel wat op mezelf aan te merken. Hoe langer ik naar mezelf in de spiegel tuur, hoe meer imperfecties ik zie.

‘Naar school toe,’ zegt mijn peutertje enthousiast als we op de parkeerplaats uit de auto stappen. Samen lopen we hand in hand naar de peuterspeelzaal. ‘Kijk, mama,’ hoor ik een meisje ineens verruk uitroepen, ‘een prinses!’
Als ik me nieuwsgierig omdraai naar het kleutertje, zie ik dat ze opgewonden naar mij wijst. Haar moeder lacht naar me en aait het glunderende meisje over haar hoofd.
Ik glimlach. Een prinses. Ik. Met mijn pukkel, vetrol en dood haar. Toch ga ik wat meer rechtop lopen en de glimlach… die blijft.

Kon ik mezelf maar zien zoals dat meisje mij zag. Onbevooroordeeld, onbevangen en puur. Eigenlijk zoals God mij ook ziet: waardevol en mooi zoals ik ben. Ook al heb ik een vetrolletje, pukkel of wát dat ook.
Hij wil mij leren om mezelf te zien zoals Hij mij ziet. Geschapen naar het evenbeeld van de Koning. Blijkbaar gebruikt hij soms ook anderen om mij dat duidelijk te maken.