Eerst denken, dan doen 

Heb jij dat ook weleens, dat je eerst doet en pas daarna denkt? Mij overkomt het regelmatig. Zo ook nu weer. 

Het is woensdagmiddag. Ik besluit om alle huishoudelijke klussen vakkundig te negeren en Daniël deze middag mijn onverdeelde aandacht te geven. Eerst gaan we met de klei aan de slag. Dat de oorspronkelijke potjes klei met alle kleuren van de regenboog allang vermengd zijn tot een eentonig blauwgrijs mag de pret niet drukken. Hij maakt een zo lang mogelijke regenworm en ik druk met een vormpje een stapel hartjes uit een plak klei. Als we uitgespeeld zijn, gaat hij even bij de kippen kijken. Daarna maken we een paar mooie tekeningen en houden we een heuse battle met zijn Ninjago-spinners.

Hoog tijd voor een pauze. We ploffen samen op de bank om tv te kijken. Hij zit gezellig tegen me aangeleund en geniet ondertussen van zijn zakje snoep. Wat een geweldige middag! Zoonlief is duidelijk dolgelukkig en ik voel me zowaar een topmoeder.

Maarrrr. Er moet natuurlijk wel eten op tafel komen. Nu dacht ik dat het na al die aandacht geen probleem voor hem zou zijn om even zelf te spelen. Dat heb ik verkeerd gedacht. Het enige dat hij wil is wéér voor de tv hangen. Wat ik niet zo zie zitten, omdat we samen al meer dan genoeg tijd voor de buis hebben doorgebracht. Dus wat doe ik? Zonder erover na te denken, pak ik de dikke sinterklaascatalogus die vanmorgen door de bus is gevallen en geef hem aan mijn zoon.  

Het is half oktober, mensen. What was I thinking?  

Het begint weliswaar met het gewenste effect. Daniël gaat enthousiast met het boek aan de grote tafel zitten met een pen en schaar in de aanslag. Terwijl ik rustig het eten maak, is hij zoet met het gretig omcirkelen van al wat zijn hartje begeert. Maar dan komt de grote vraag: ‘Hoeveel nachtjes is het nog tot Sinterklaas, mama?’ 

Aargh, waarom heb ik er nu niet aan gedacht om dat speelgoedboek nog minstens een paar weken uit het zicht te houden? Ik mompel iets over anderhalf kalenderblaadje en begin dan snel over iets anders.  

Als we die avond naar de badkamer lopen om tanden te poetsen, vraagt hij ineens:  

‘Mama, wat zou Jezus graag krijgen?’ 
‘Wat bedoel je, lieverd?’, check ik voor de zekerheid. 
‘Nou, ik wil ook iets voor Jezus bij de deur leggen.’ 

Ach, de schat. Mijn zoon wil blijkbaar zelf voor Sinterklaas spelen. Voor Jezus.  

‘Hij vindt een tekening misschien wel fijn,’ antwoord ik. 
‘Of een gedicht,’ roept hij enthousiast uit. Om daarna met een wat sip gezicht te vervolgen: ‘O, nu heeft Hij het gehoord.’
‘Dat is toch niet erg, Hij weet nog niet wat je gaat schrijven,’ zeg ik troostend. 

Ik zie hem nadenken. Maar ditmaal houdt hij wijselijk zijn mond.  

De avond erna vraagt hij me om een blad papier. Hij kiest zorgvuldig een viltstift uit en begint dan aan een brief voor Jezus. Ik zie dat hij echt zijn best doet om netjes te schrijven. Als hij klaar is, laat hij me de brief zien. Het gaat over dat je lief moet zijn voor de mensen. Onderaan het blad benadrukt hij zijn boodschap met twee kleine hartjes.

Ik vind het prachtig om te zien hoe hij zijn mooie gedachte ook daadwerkelijk naar daden heeft omgezet. Hij heeft het begrepen: eerst denken, dan doen.