Eigen wijsje
Ken je dat, dat je met je kind ergens binnenkomt en dat zelfs volslagen vreemden meteen zeggen: ‘Oh, die lijkt precies op jou!?’ Of dat je peuter iets op een bepaalde manier doet en je visite meteen opmerkt: ‘Dat heeft ze dus echt van haar moeder.’
Zoiets heb ik met mijn jongste dus precies niet. Grappig, dat je met een eerste kind nog de illusie kunt hebben van een soort ‘mini-me’. Een miniatuurversie van jezelf, die je dan naar jouw smaak kunt kleden, met speelgoed laten spelen dat jij leuk vindt en waarvoor je je eigen favoriete kinderboeken weer van stof ontdoet om ze te kunnen voorlezen.
Niet dat het precies zo ging hoor, maar ik herken in mijn inmiddels zevenjarige best veel van mezelf. We hebben dezelfde warrige krullen, zijn allebei gevoelig, rustig en introvert en ze is een echt ‘meisje-meisje’. Was ik vroeger ook, met jurkjes, prinsessenverhaaltjes, dat soort toestanden. We begrijpen elkaar en zitten elkaar soms ook enorm in de weg.
Toen kwam nummer twee. Weer een dame. Zou het weer zo’n prinsesje worden? Eentje die ik moet aanmoedigen om voor zichzelf op te komen? Een poppetje dat soms ook best buiten de lijntjes mag leren kleuren, die anders dan de oudste zegt: ‘Maar mama, ik hou gewoon van netjes, ik wil het precies zoals het voorbeeldje doen!’
Ik kreeg een compleet ander kind. Mijn wilde, eigenzinnige peuter is zo anders. Ze is zo fysiek. Zo energiek. Ze rent het leven met open armen tegemoet. Ze stoeit, klimt, speelt erop los. Als ik daar weleens iets over zeg tegen een vriendin of de gastouder, krijg ik steevast het antwoord: ‘Ze is zo’n schatje, ze kan zo heerlijk rustig spelen!’. Dan stamel ik iets in de trant van: ‘Ja, nee, ‘tuurijk, dat weet ik ook wel’. Thuis zie ik dat namelijk heel vaak anders.
Ook zij houdt me een spiegel voor. Een heel andere spiegel dan ik al had. Als ik mezelf voor de zoveelste keer hoor zeggen dat ze nu eens rustig stil moet zitten, vraag ik me af waarom dat eigenlijk moet. En als ze op de schommel ‘hogerder en hogerder’ wil, haal ik diep adem, probeer mijn veel te levendige angstbeelden te onderdrukken en geef haar nog een duwtje.
Niet dat ze niet gevoelig is – dit kind bestáát uit emotie. Hoe meer ik behoefte heb aan even rust, hoe meer ze me opzoekt voor knuffels, kusjes of een stevige haartreksessie (niet mijn lievelings). Dit tweede kind van mij, zo anders dan de eerste, zo heerlijk uniek zichzelf. Ze laat me kanten van mezelf ontdekken die ik niet eens kende! Door haar leer ik dat ik niet alleen een lijf heb, maar dat ook ben. Dat ik mag bewegen, genieten, voelen. Ze laat me zien dat onbevangenheid misschien wel weer terug te winnen is, dat nieuwe dingen ook leuk kunnen zijn.
Gisteren was ik met haar op pad. Zij voorop in de bakfiets, ik trappend over het hobbelige fietspad. De wind droeg haar vrolijke melodietjes en zelfbedachte woorden. ‘Wat ben je aan het zingen moppie?,’ vroeg ik. ‘Ik zing mijn eigen lied,’ antwoordde ze glunderend.
Goedzo schat. Zing jij maar lekker. Dan zing ik voorzichtig met je mee. We maken er een prachtig eigen wijsje van.
Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl