#faithfocus De hond en zijn baasje

Ken je zo’n blije hond die aan zo’n uittrekbare riem zit? Als hij ergens wat ruikt gaat hij er onmiddellijk van door en scharrelt soms als een kip zonder kop over de straat. Zodra hij meters verderop een tak met de potentie van apporteren ziet, stevent hij daar gelijk op af. De baas wandelt en de hond rent van voor na achter en soms, heel af en toe even naast zijn baasje. Heb je een beeld? Mooi. Voel jij je soms ook zo’n hondje? Ik wel namelijk.

Ik wil wel graag naast God wandelen. Luisteren naar Zijn stem die zegt of we naar links of rechts moeten gaan. Maar toch raak ik zo vaak afgeleid door de wijde wereld. Dan zie ik ineens een stok verderop en denk ik dat God daar een plan mee kan hebben, terwijl zijn plan misschien niet ‘apporteren’ is, maar juist een oefening in ‘naast’ wandelen of gewoon samenzijn.

Als we dan samen wandelen, komen we soms iemand tegen waartegen ik dan onnodig begin te blaffen, grommen of waar ik angstig voor terugdeins. Ik trek aan de riem, ik ga zitten als ik geen zin meer heb en ik bijt in dingen waarin dat niet moet. Als je zo’n felle terriër kent weet je dat ze ook niet altijd even goed luisteren naar commando’s als ‘af’ en ‘kom’. Zeker wanneer ze ergens in de verte ineens een duif zien fladderen. Zo’n hondje ben ik soms.

En toch, als je dan zo’n beestje met zijn baasje ziet wandelen, dan ziet het baasje er niet geteisterd uit. Hij heeft het ras niet voor niets uitgezocht. Hij heeft gekozen voor dat eigenwijze keffertje en hij geniet van zijn grillen, de speelsheid, het enthousiasme en het ongetemde denken. Ook al bijt hij soms een schoen kapot of graaft hij een gat in het nieuwe gazon, aan het eind van de dag wil zijn baas altijd met hem op de bank zitten en niets anders dan een aai over zijn bol geven.

Toen Jezus gedoopt werd, sprak God het volgende tegen hem en deze woorden zegt Hij ook tegen jou en mij: ‘Jij bent mijn geliefde kind. Ik houd heel van jou. Ik geniet van jou. (Markus 1:11, Basisbijbel enigszins vrij vertaald)