Feest, liefde en spaghettibenen

Het feest is al even bezig. Op de achtergrond klinkt Micheal Bolton’s ‘When a man loves a woman’. Al zingend en lachend komt manlief naar me toe. Ergens zie ik dat lachje wat hij 13,5 jaar geleden ook had bij onze eerste ontmoeting. Hij kijkt me aan met z’n pretogen, strekt z’n arm uit en trekt me uit mijn rolstoel naar zich toe en houdt me stevig vast. Ik voel de kriebels in mijn buik overal.

Heel even denk ik: ‘Wat doe je nu! Je laat me toch niet los hè?’

Ook al voelen mijn benen na deze avond waarschijnlijk als gekookte spaghetti, ik weet dat zijn -letterlijk- sterke armen me nooit zullen laten vallen.

Ik dans. Met hem.

De jute slingers en witte lampionnen hangen al in de schuur van ons woonboerderijtje en de vaasjes gipskruid staan op tafel. De hapjes en drankjes staan klaar. Samen met de kinderen hebben we dit feest voorbereid. We zijn 12,5 jaar getrouwd! Een mijlpaal die tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend is en wat een feestje waard is.

Samen zijn we de nodige hobbels en bobbels tegengekomen. Maar we zijn er samen overheen geklommen. Ieder op zijn eigen manier en zijn eigen tempo. Manlief klimt soms iets sneller dan ik, maar hij wacht op me en helpt me als het zelf niet lukt. De hobbels en bobbels hebben het beleven van het leven intenser gemaakt. Ze hebben laten zien dat ‘maakbaarheid’ slechts een stug woord is. Liefhebben daarentegen is nog nooit zo’n flexibel woord gebleken. Er voor elkaar zijn in voorspoed lijkt makkelijk. In tegenspoed daarentegen vergt het wat meer creativiteit en flexibiliteit.

Geen zorgen voor de dag van morgen

Tijdens onze trouwdienst werd er gesproken over ‘geen zorgen over de dag van morgen’ uit Mattheüs 6:34. Tot op de dag van vandaag is dat nog steeds actueel. Vandaag is vandaag en het is wat we er samen van maken. En deze avond voel ik me de koning te rijk. Ik ben ontzettend dankbaar met wie ik op dit moment mijn levenspad mag bewandelen. Zijn sterke armen om me heen zijn er niet alleen om me op te vangen als ik val, maar symboliseren het samen leven.

Het nummer is afgelopen en manlief laat me weer voorzichtig in mijn rolstoel zakken. We kijken elkaar lachend aan. Samen. Ondanks alles, dankzij alles. Zélfs met spaghettibenen.