Flexibel

Het is net na 20.00, ik strijk neer op de bank met een kop thee naast me en een laptop op schoot. Het zou een schrijfdagje worden: de laatste officiële dag van mijn verlof, baby wennen bij de gastouder, kleuter op school en BSO.

Baby afleveren (en dan doen alsof ik dat he-le-maal niet moeilijk vind), naar mijn favoriete cafeetje fietsen en onder het genot van een latte en sjiek broodje al mijn inspiratie uitwerken tot hapklare blogs en artikelen. Ik zag het al helemaal voor me. Behalve dan dat de baby ook nog even langs het consultatiebureau moest. En dat de gastouder zich ziekmeldde.

De baby werd geprikt en was het er niet mee eens. En bleef het er voor de rest van de dag ook zeer mee oneens. Stiekem wel beter voor mijn moederhart dus dat ze ‘lekker’ bij mij was in plaats van bij een lieve maar nog wat onbekende invalmoeder.

Dat ‘bij mij’ zijn nam ze alleen wel erg letterlijk. Dus er werd niet geslapen, niet in de box gelegen en vooral wel gehuild. Het lekkere broodje en de latte werden een boterham met pindakaas en afgekoelde koffie. Ook lekker, soort van.

Even probeerde ik het allemaal tegelijk te doen, wat bijzonder slecht lukte. Toen herinnerde ik me leen gesprek dat ik eerder deze week had. Over verwachtingen, loslaten (daar heb je dat woord weer!) en frustraties. Over hoe zo’n 95% van de stress die ik ervaar te maken heeft met verwachtingen die niet uitkomen. Tegelijkertijd danste Elsa van Frozen door mijn hoofd met ‘Let it go, let it go…’ Wat best gek is, aangezien ik ongeveer de enige kleuter ter wereld heb die niet geobsedeerd is door die film.

Ik klapte de laptop dicht, en nam de huilende baby mee uit wandelen – zo’n 1,5 uur lang. Intern gaf ik mezelf een high five voor mijn flexibiliteit. Zie je wel dat ik plannen gewoon kan omgooien? Dat ik me kan aanpassen aan de situatie zonder in paniek te raken? Kijk mij nou soepel en meegaand zijn!

In de periode dat mijn kleuter nog veel in het ziekenhuis lag, zei ooit iemand tegen me: ‘Jij bent vast heel flexibel, omdat je steeds je agenda moet omgooien en je leven moet aanpassen aan de situatie.’ ‘Flexibel, schmexibel,’ dacht ik toen. Ik doe het omdat het moet, maar onder protest. Ik bén niet flexibel – ik dóe het gewoon, omdat het alternatief zo frustrerend is.

Zo zit ik nog steeds een beetje in elkaar, ik denk niet dat ik ooit balletdanseres of acrobaat ga worden. Maar gelukkig lukt het ook steeds vaker om de humor in te zien van wat er gebeurt, of een beetje om te denken. Vandaag lukte het om gewoon een paar keer diep adem te halen, mijn schouders op te halen en een sippe selfie van armezielige baby en vermoeide mama te maken.

En die blog, die is dus alsnog gelukt. Ondanks, of misschien wel dankzij alles. Graag gedaan. En nu Netflix.