Flink geschud worden

Het sneeuwde. Ik twijfelde nog om mee te gaan, maar toch ging ik overstag. Ik ging mee sleeën met de jongeren in ons huis. Eenmaal aangekomen besloot ik onderaan de gigantische berg te blijven. Ik moest namelijk de volgende dag ook nog functioneren. Plots was daar een harde klap op mijn hoofd, de wereld draaide en werd zwart.

Het licht ging letterlijk even uit.

Voor mij was het afgelopen jaar een jaar van mezelf tegenkomen. Keihard tegenkomen. Na in februari een hersenschudding op te hebben gelopen, werd het al gauw duidelijk dat niet alleen mijn hersens geschud waren, maar alle patronen in mijn leven ook. Het herstelproces zou lang en pittig worden. In mijn agenda stond alleen maar rust, rust en nog eens rust.

Ik lig op bed en kan niets. Zodra ik licht zie of geluid hoor, begint de hoofdpijn op te komen. Het is stil, oorverdovend stil. Er biggelt een traan over mijn wang. Ik voel me zo alleen en hulpeloos. Beneden hoor ik de kinderen lachen. Mijn man Collin houdt het gezin draaiende, mijn moeder haalt ze van school. De taken zijn goed verdeeld. Maar toch, het zijn mijn taken. De taken die ik elke dag – meestal – met liefde en enthousiasme uitvoer. De kinderen waar ik zo van geniet en zo van houd. De grapjes, de verhalen, de wandelingen en de avonturen die we dag in, dag uit beleven samen. Ik mis het, mijn leven staat stil. 

De rust die ik voorgeschreven krijg geeft mij een gevoel van onrust die ik nog nooit eerder heb ervaren. Het stoplicht wordt echt op rood gezet. Het letterlijk stilgezet worden doet mijn innerlijk alleen maar meer bewegen. Ik ben hun moeder en pleegmoeder. Hoe goed mijn gezin en huishouden ook worden overgenomen, ik doe het toch echt liever zelf. Wat ik ook zo graag wil weten is hoe lang dit allemaal gaat duren. Maar niemand die het me kan vertellen. Kleine stapjes vooruit. Soms zie ik ze wel en vaak zie ik ze niet. Ik wil er weer zijn, er weer helemaal voor ze zijn. 

Het gelukkige gevoel wat ik normaal gesproken heb, wordt ook gevoed door externe dingen, zoals afspraakjes met vriendinnen, leuke dingen buitenshuis doen. Dit valt allemaal weg.

Ik word enorm geconfronteerd met mezelf. Als je helemaal niets meer kan en stilstaat, geen afleiding hebt, dan zie je wat er in je is. Mooie eigenschappen, maar zeker ook minder mooie eigenschappen. 

En na zo’n heel jaar alleen met mezelf maak ik de balans op. Ik ben goed geschud die dag in februari. Er zijn veel rotte, dode vruchten van mij afgevallen. Het wordt tijd voor iets nieuws, tijd voor de lente. Ik zie uit naar de mooie vruchten die komend jaar uit gaan komen. Het is even afzien, maar uiteindelijk pluk je er de vruchten van! 

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Amy Schrijft

Amy full time moeder en pleegmoeder | Drie kinderen en drie pleegkinderen | 20 jaar getrouwd met Collin | Start met opleiding voor kinder- en opvoedcoach | Houdt van schrijven, spreken en mensen