Geloofsopvoeding: mijn kind is van Jezus

Dat laatste moment van de dag van je kind. Dat moment waarop je hem op bed legt, en je weet dat zich nog een paar uur avond voor je uitstrekken. Een paar uur waarin je even tot rust kunt komen, even kunt doen wat je zelf graag wilt, even geen honderd vragen per uur hoeft te beantwoorden. En gek genoeg is het precies dat moment waarop bij mij de kaars uitgaat, het moment waarop het licht bij mijn kinderen aangaat…

Zoeken naar woorden

“Mama houdt van je, en God is altijd bij je!” – zeg ik op een willekeurige avond tegen mijn zoon (2,5 jaar) wanneer ik hem op bed leg. “Nee hoor,” reageert hij enigszins verontwaardigd, “God is helemaal niet bij je. Waar is God dan?” En ik reageer: “Je kunt God niet zien. God is in de hemel, en God is in jou.” Zoonlief kijkt naar beneden: “God is niet in mijn buik.” “Nee,” zoek ik al strompelend naar woorden, “niet in je buik. In je geest, heet dat.” Nieuwsgierige peuter als hij is, is hij niet tevreden met dit antwoord: “Waar is geest? In mijn hoofd?” “Nee,” probeer ik het nog een laatste keer: “overal”.

Enigszins tevreden gaat hij slapen. En enigszins verbouwereerd loop ik even later naar de woonkamer. Geloofsopvoeding is niet iets dat in een gecontroleerd format gestopt kan worden – elke zondagmiddag van 14 tot 15 uur ofzo – nee, geloofsopvoeding is verweven met het leven van alledag. En dat is soms best een uitdaging.

Want net zoals mijn kinderen eten nodig hebben en dat als gave van God ontvangen, hebben ze wél mijn handen nodig om dat eten voor hen klaar te maken (of ja – eerlijk is eerlijk – soms de handen van de patatboer op de hoek). Zou het zo ook zijn met geloof als gave van God? Dat mijn kinderen wel mijn handen (en mijn struikelende woorden) nodig hebben om deze gave te ontvangen?

En daarom zoek ik, stotter ik, struikel ik soms over mijn woorden. Omdat ik Gods mysterie probeer te vatten in woorden – onmogelijk. En omdat ik dat dan ook nog eens probeer te doen in kinder-woorden – ook onmogelijk. Maar ik probeer het, opnieuw en opnieuw.

Niet van mij

En tegelijkertijd houd ik me voor: God is zoveel groter dan mijn merkwaardige pogingen Hem werkelijkheid te laten zijn voor mijn kinderen. Wat een geweldige basis onder ons bestaan: mijn kinderen zijn niet van mij. Ze zijn van Jezus.

Daarom ga ik door. Met zoeken naar woorden om iets van Gods mysterie te vangen en dat te schilderen voor de ogen van mijn kinderen. Omdat ik wil dat het Licht aangaat en aanblijft, ook als het al lang bedtijd is geweest.

Doen

Wanneer je vanavond je kind naar bed brengt, ga dan op de rand van zijn bed zitten. Zeg zelf niets, maar wacht gewoon tot je kind ergens over begint. En zoek dan naar woorden om vanuit het onderwerp wat je kind benoemt, iets te verwoorden van Gods betrokkenheid op jullie leven.

Foto: Ben White, Unsplash

PS. Deze maand is mijn eerste boek verschenen: ‘Mosterdzaadjes’ – een praktisch inspiratieboek voor geloofsopvoeding bij baby’s, peuters en kleuters. Een handreiking om je te helpen in het zoeken naar geloofsopvoeding bij jonge kinderen. Te koop in de PTTM webshop! Benieuwd? Klik op de foto hiernaast.