Geniet ervan, of toch niet?

‘Enneh… geniet ervan, hè? Het is zo’n mooie tijd. Die komt nooit meer terug…’ Gelukkig niet nee, heb ik in die tijd regelmatig gedacht. Ik heb niet zo kunnen genieten van de babytijd.

Drie baby’s betekende hier drie keer een heftige babytijd. Driemaal veel onrust, gehuil, krampjes, gevoeligheid, borstvoedingsgedoe en bij twee van hen de diagnose koemelkeiwitallergie en verborgen reflux. In gradatie oplopend van dochter 1 naar meisje 3. Net toen ik dacht dat ik bij de volgende baby wel wist hoe het zat en hoe te handelen, kwam er weer iets nieuws bij. Alsof ik nog niet genoeg had geleerd.

Heb ik dan nooit van mijn babymeisjes genoten? Natuurlijk wel. Er waren best wel momentjes waarbij ik oprecht blij kon worden van een glimlach, een tevreden blik na een voeding of warm bad of kon smelten bij de aanblik van een slapend meisje. Maar altijd lag daar die angst voor een slechte dag of nacht op de loer. Die angst dat ik niet wist wat ik in hemelsnaam moest doen om te voorzien in de behoefte van mijn dochter.

De impact van zoiets was lastig te begrijpen voor mijn omgeving. Niet omdat ze het niet wilde begrijpen; integendeel, ze deed uit alle macht haar best. En daarvoor prijs ik Hem, want anders had ik ’t zéker niet gered.

Maar net als dat ik me niet helemaal kan verplaatsen in een vrouw die hevig verlangt naar een kindje maar deze wens verdrietig genoeg nog niet in vervulling heeft zien gaan, is het lastig om te begrijpen wat een moeder met een huilbaby voelt en ervaart.

Want man, wat heb ik me een slechte moeder gevoeld. Wáárom kon ik mijn dochter niet helpen, terwijl God mij haar mama had gemaakt? Hij had me toch negen maanden voorbereid op de geboorte van dit nieuwe leven? Dan mocht ik er toch wel van uitgaan dat ik instinctief wist wat mijn dochter nodig had? En wat deed ik verkeerd dat het bij die ander wel volgens boekje verliep en bij mij niet? Regelmatig voelde ik me zó machteloos dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik stond erbij en ik keek ernaar.

Ik heb gejankt als een malle; geschreeuwd vanuit alles wat er in me was. Hem gesmeekt om me te helpen en me duidelijk te maken wat er aan de hand was.

Het was een hele pittige tijd. En ik ben hem bijna 4 jaar na de geboorte van onze jongste nog niet vergeten. Vooral die laatste babytijd heeft er behoorlijk ingehakt en dingen in mij losgemaakt waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. En terwijl ik dit schrijf, prikken er tranen. Van een beetje onverwerkt verdriet misschien, maar ook van vreugde over de hoop die ik mocht vinden.

Want toch – en het klinkt heel stom en eigenaardig als ik dit zeg – had ik deze periodes niet willen missen.

God leerde mij namelijk veel. Heel veel. Onder andere deze drie dingen:

• Een groeiend vertrouwen in Hem en een zeker weten dat ik Hem heel hard nodig had in deze situaties;
• Een ervaren dat ik, hoe goed ik me ook had voorbereid en hoeveel ik ook las, niet alles in de hand had en sommige dingen gewoon moest loslaten en aan Hem moest overgeven;
• Een beetje meer begrip voor moeders in een vergelijkbare situatie.

Lieve mama, als jij op dit moment zo’n zware (baby)tijd doormaakt, dan hoop ik dat ik je mag bemoedigen met de volgende woorden:

‘Hou je vast aan Hem en weet dat Hij die in jou een goed werk begonnen is, dit ook zal volbrengen.’ (naar Fil. 1:6)

Hij begon letterlijk ‘een goed werk’ in jou door het scheppen en vormen van je kindje én deed dit figuurlijk in jouw rol als moeder. Hij gaat dit voltooien; misschien niet op de manier die jij verwacht of hoopt, maar Hij gáát het doen.

‘Geniet ervan!’, zie je mij niet op een felicitatiekaartje schrijven. Niet omdat ik de kersverse mama niet al het geluk en genieten van de wereld gun, maar omdat ik ervaren heb dat zweven op die roze (of blauwe) wolk helaas niet voor iedere moeder realiteit is. Zijn zorg, nabijheid en vrede zijn dat wél. Daarin wil Zijn wolk jou rijkelijk omgeven. Beloofd!

Foto: pixabay