God voorziet op de operatietafel

Angst en bezorgdheid overvallen me. Weer. Want dit is de tweede bevalling waarbij ik een operatiekamer van binnen zie. Ik lig trillend als een rietje op de operatietafel. Iemand vraagt mijn naam en geboortedatum. Het enige wat ik al huilend kan vragen, is of ze er alsjeblieft voor kunnen zorgen dat ik eerst platgespoten word en niets meer hoef te voelen.

Naast mij staat een wat oudere, mannelijke anesthesist. Hij spreekt me rustig toe met de woorden: ‘Lieverd het komt wel goed, hoe heet je?’ En vervolgt: ‘Dan mag je nu aan je dochter denken die op je wacht na de operatie’. Ik hoor in de verte nog de vraag: ‘Hoe heet ze eigenlijk’, maar voordat ik haar naam kan uitspreken, ben ik vertrokken.

Ik ben in een stroomversnelling terechtgekomen.

Na een stortbevalling waarbij de verloskundige net op tijd was om Abigaïl op te vangen, heb ik haar maar even in mijn armen gehad. De placenta, gaat het door mijn hoofd heen. Ik hoop maar dat placenta in zijn geheel eruit komt en snel een beetje. Het gevoel van geluk is groot, maar toch van zeer korte duur. Ik blijf bloeden en moet helaas voor het laatste stukje placenta dat is achtergebleven met spoed naar de OK.

Het gedeelte op de operatiekamer maak ik gelukkig niet mee, de anesthesist heeft zijn werk goed gedaan. Maar op de verkoeverkamer blijk ik nog niet klaar. Mijn bloeddruk heeft het moeilijk met drie liter bloedverlies. De alarmbellen gaan af en ik lig hevig bibberend op bed. Ik heb geen enkele controle meer over mijn ledematen. De dokters en verpleegkundigen doen in allerijl hun werk. Mijn man staat ernaast met onze dochter. Ik zie de angst in zijn ogen. Ik blijf maar vragen wat er met mijn lijf gebeurt. ‘Het trilt zo, gaat dit nog stoppen?’ Daar is weer de anesthesist met zijn rustige woorden. ‘Nog even en het komt goed.’ Op het moment dat ik stabiel ben, mag ik naar de kraamkamers.

Het  eerste wat mij op de kraamkamer te binnen schiet is: Wat als ik niet in Nederland was bevallen? Wat als ik het niet had gehaald? Waarom wilde ik eigenlijk nog een vierde kindje? Ben ik wel een goede moeder, als ik niet eens een bevalling kan doorstaan? Wat als ik het niet had overleefd? Waar was God?

Een jaar later sta ik op het punt om weer een operatie te ondergaan. Dit keer om de verzakking van mijn baarmoeder te herstellen. In de periode naar die operatie toe voel ik me alleen, verdrietig en de angst kruipt weer omhoog. Wat als het bij deze operatie weer de verkeerde kant opgaat?  

Ik merk dat mijn angst de overhand krijgt. In aanloop naar de operatie neem ik een coach in de arm. De angst, het verdriet en de pijn moeten een plekje krijgen. Een vraag blijf tot de laatste sessie onbeantwoord. Waar was God? Waarom voelde ik mijzelf zo alleen? Tijdens een sessie gaan we terug naar het moment dat ik op de operatietafel lig. Ik heb mijn ogen dicht, terwijl mijn coach me die ene vraag stelt: Waar is God? Hij raakt me intens en ik voel me ineens overspoeld door tranen, terwijl ik een diep gevoel van rust in me voel neerdalen.

God was er wel degelijk, voortdurend. Ik zag het toen niet, maar nu wel. Hij sprak door de woorden van de anesthesist: ‘Het komt weer goed!’ God was erbij, ik was niet alleen. God voorziet, ook al zag ik het niet.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Laura Goeree

Laura is moeder van een vier kids, getrouwd en eigenaresse van Joyful Kids. Als opvoedcoach begeleidt ze een heleboel ouders in relaxt opvoeden. Dat doet ze online en offline. Check www.lauragoeree.nl voor meer info.