-
01 mei 2021
-
Baby, Bemoediging, Moederschap
-
door Suzanne Struiksma
-
0 comment
Googleverbod
Vandaag heb ik mezelf een Google-verbod opgelegd. Dat wil zeggen, ik heb mijn man gevraagd om tegen mij te zeggen dat ik een dag niks mag googelen. Aan mijn eigen verbod zou ik me niet eens houden, denk ik. Overigens heb ik het verbod alweer verbroken, door op te zoeken hoe je ‘googelen’ spelt.
Het zit zo: ik ben nogal onzeker. Als persoon, maar helemaal als moeder. Nu is iedereen dat wel eens, dat weet ik heus wel. Maar sinds ik zo’n zeven weken geleden een baby kreeg, heeft het alarmerende vormen aangenomen. En Google heeft alle antwoorden. Althans, zo lijkt het soms.
‘Hoeveel voedingen op een dag is normaal,’ wil ik weten. Gevolgd door de zoekvraag: ‘Waarom huilt mijn baby?’. Om me wat later op de dag af te vragen: ‘Moet ze elke dag in het badje?’ En, als je onzekerheid tot een kunst wilt verheffen: ‘Wat zijn de argumenten voor en tegen flesvoeding?’
Ook al is dit mijn tweede kind en heeft de eerste het tot nu toe ook best gered, op de een of andere manier zijn al die forumdiscussies en artikelen verslavend.
Maar ineens ben ik het zat.
Google blijkt heel veel antwoorden te hebben, maar niks opbouwends te kunnen bijdragen aan mijn zelfvertrouwen of moedergevoel. Stiekem vind ik het gewoon heel ingewikkeld, dat we zo’n klein frummeltje aan onze zorg toevertrouwd hebben gekregen en dat we het helemaal zelf moeten doen. Hoe dacht God ooit dat ik dat zou kunnen?
Misschien hoop ik soms, ergens, dat mijn uitgebreide zoektocht naar antwoorden me helpt om het ‘goed’ te doen, geen fouten te maken. Maar eigenlijk weet ik dat ik juist van het fouten maken moet leren. Van kijken en luisteren, zelf keuzes maken, troosten, zorgen, voelen.
Gevraagd en ongevraagd advies krijg ik ook zo wel volop. Van het consultatiebureau, moeder en schoonmoeder, vriendinnen, noem maar op. En wat zo grappig is? Het advies dat ik het meeste krijg van die échte mensen – in plaats van de anonieme forumschrijvers en zelfverklaarde goeroes – is: ‘Vertrouw op je gevoel, je doet het goed.’
Net had ik weer even zo’n momentje. Baby krijste hartverscheurend en het zweet brak me uit. Ik ademde diep in en uit en telde tot tien. En nog een keer. Ik sprak mezelf hardop toe: ‘Je kunt dit, mama.’ Mijn telefoon brandde in mijn achterzak, maar ik liet hem daar lekker zitten en fluisterde troostende woorden, wiegde en knuffelde.
In mijn hart bad ik zachtjes: ‘God, U heeft haar én mij gemaakt, dus U weet het beste wat wij allebei nodig hebben. Wilt U mij helpen?’
Er kwam geen briefje uit de hemel waarop stond dat ze een flesje moest of een schone luier. Maar ik voelde in mijn hart een zachte aanmoediging: ‘Je kunt dit, mama.’
Komt een van u wijsheid tekort? Vraag God erom en hij, die aan iedereen geeft, zonder voorbehoud en zonder verwijt, zal u wijsheid geven. Jakobus 1:5
Dit blog verscheen eerder in het boek Powertalks.
Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl