Groeipijn
Huilend ligt mijn 5-jarige in zijn bed. ‘Mijn benen doen zo’n pijn,’ snikt hij terwijl hij naar zijn scheenbenen wijst. Het is niet de eerste keer dat hij zo wakker wordt laat op de avond. Al meerdere keren heb ik ’s avonds of ’s nachts zijn benen gemasseerd met kamilleolie. Ik pak het flesje er weer bij en druppel wat in mijn handpalm. We hadden het al snel herkend als groeipijn, die voorafgaat aan een groeispurt. Het is volkomen onschuldig, maar ik wist niet dat dat zo veel pijn kon doen bij een kind. ‘Ga maar lekker liggen,’ zeg ik zacht en ik leg zijn benen op mijn schoot.
Opschieten
De volgende ochtend besteed ik nauwelijks meer aandacht aan wat er die nacht is gebeurd. Ik moet opschieten, de school is weer geopend en de baby moet voor het eerst naar het kinderdagverblijf. We schuiven ons ontbijt naar binnen en proppen de lunch in de tas. Dan is het wassen, aankleden, inpakken en eerst naar school. Daarna lever ik stipt om 8.30 uur mijn baby coronaproof af. Het kinderdagverblijf is nieuw en door corona heb ik er ook niet echt een gevoel bij. Vrolijk zit mijn dochter in de armen van een wildvreemde. Ik slik mijn tranen weg terwijl ik naar haar zwaai.
Als ik in de auto zit, komen de waterlanders toch. Bij mijn zoon had ik het ook toen ik hem voor het eerst naar de gastouder toe bracht. Het loslaten van mijn kind en de zorg aan iemand toevertrouwen die ik niet ken, dat vind ik ingewikkeld. Komt het wel goed? Wat nou als ze niet kan slapen daar? Straks geven ze haar per ongeluk de verkeerde voeding. Moet ik anders nog even bellen om iets over haar slaapritueel te vertellen?
Groeipijn, denk ik ineens
Ik heb ook gewoon groeipijn. Toen ik net wegging, hoefde mijn dochter niet te huilen. Ik wel. Dit voelt als het einde van een tijdperk. Een era waarin ik er maandenlang 24/7 voor haar was. We hebben pittige maanden achter de rug en ik vond het erg moeilijk om iemand op haar te laten passen. Nu mijn verlof erop zit, moet ik wel. Ik kan mijn meisje moeilijk meenemen naar kantoor.
Doordat ik weer ga werken, ga ik een nieuwe fase in. Een fase waarin ik de zorg voor mijn baby moet delen en gedeeltelijk moet loslaten. Ik kan niet alles meer voor haar doen en oplossen. En dat losweken doet een beetje pijn. Volgens mij vooral bij mij, want als ik later op de ochtend bel, hoor ik van de juffen dat ze alleen maar lacht naar alles en iedereen.
De keren daarna wordt het wegbrengen steeds wat makkelijker. Het loslaten blijft nog wel een dingetje. Als ik op mijn werk weer eens groeipijn heb en de control freak in mij het kinderdagverblijf wil bellen om te horen of het wel goed gaat, dan denk ik aan de zere benen van mijn zoontje. Net zoals massage hem hielp, helpt het masseren van mijn hersenen ook als ik mezelf liefdevol toespreek: laat het maar los, je dochter is in goede handen. De groeispurt komt eraan.
Heidi Bikker | Moeder van een jongen en meisje | Getrouwd met Josia | Schrijver die graag leest | Gelooft met passie | Gevoelsmens | Natuurliefhebber| Taartjesfanaat