Groetjes uit de hemel
Stel je voor: het kwik stijgt al dagen tot boven de 35°C, maar jij loopt continu met een dik winterdekbed om je heen buiten. Zo moet het ongeveer voor onze kip Witje hebben gevoeld. Op het eerste gezicht is ze een behoorlijk dikke kip. Maar als ze natregende, bleef er bij wijze van spreken nog maar de helft van over. Ze had gewoon een hele dikke pluimenvacht. En die is haar helaas fataal geworden.
Op een ochtend vinden we haar, hijgend en met haar vleugels gespreid. Hittestress. Ze wil zelfs niet meer drinken. Zoonlief en ik voeren haar met een plastic lepeltje kleine slokjes fris water. Daarna tilt hij haar voorzichtig op en zet haar onder de watervernevelaar. Die hadden we speciaal gekocht om onze drie kipjes door de aangekondigde hittegolf heen te helpen. Maar het mocht niet meer baten. Terwijl Daniël en ik naast haar gehurkt zitten, begint ze ineens te stuiptrekken. Echt heel akelig om te zien. ‘Nee, Witje’, schreeuwt mijn zoon het uit. Hij vouwt zijn handen en heft zijn blik smekend naar de hemel. ‘Alsjeblieft’, bidt hij vurig.
Net als ik overweeg om de buurman te halen om Witje uit haar lijden te verlossen, stopt het. Witje is overleden. De tranen stromen over Daniëls wangen. Ik huil met hem mee. De drie kipjes zijn alles voor hem. Ook manlief en ik hebben ze al vanaf de eerste dag in ons hart gesloten. Het zijn Cochin-krielkippen, van die kleine schattige pluimenbolletjes. Met elk hun eigen karakter. Witje was een beetje een gemene kip. Ze trok regelmatig aan Bruintjes pluimen of pikte venijnig op haar kop. Maar hoe gek het misschien ook klinkt: toch hielden we van haar. Net als God ook van ons houdt, ondanks onze onhebbelijkheden, dacht ik vaak.
Ik sla mijn armen om Daniël heen. Zijn schietgebedje voor Witje is niet verhoord. Zal dit een deuk in zijn geloof slaan, vraag ik me plots af. Zal hij nachtmerries krijgen van het akelige tafereel dat zich vlak voor zijn ogen afspeelde?
‘Wel fijn voor Witje dat we bij haar waren. Nu was ze niet alleen’, probeer ik het een positieve draai te geven. Hij knikt zachtjes. ‘Kom, we gaan papa bellen’, besluit ik. Als papa ons in tranen aan de telefoon krijgt, komt hij meteen terug naar huis, de lieverd. Ik stel Daniël voor om in de tussentijd een mooie tekening voor Witje te maken. Hij tekent een groot hart en schrijft haar naam erin. Daarna zoeken we een mooie foto uit en timmert hij even later met papa een houten kruisje. Ze krijgt een prachtig plekje in de moestuin.
De dagen erna moet Daniël vaak huilen om Witje. Op een ochtend zitten we naast elkaar op de schommels in de tuin. Ineens komt er een wit veertje naar beneden gedwarreld. We kijken omhoog, maar er is geen vogel te bekennen. Nu komt er wel vaker een veer uit de lucht vallen, maar Daniël ziet later op de dag nog twee keer een wit pluimpje naar beneden dwarrelen. ‘Misschien doet Witje ons de groetjes vanuit de hemel’, opper ik voorzichtig. Ik kijk naar mijn zoon. Hij knikt bevestigend. Er kan zelfs een glimlachje vanaf.
Of God deze pluimpjes doelbewust naar mijn zoon heeft gestuurd, weet ik niet. Maar dankbaar ben ik in elk geval. Want niet alleen voelt hij zich getroost, maar zijn geloof heeft duidelijk geen deuk opgelopen.
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog