Grote en kleine oplaadmomenten

Ik word ingecheckt. Alleen ik. Mijn koffer en ik. Mijn paspoort wordt bekeken, ik krijg de labelstickers die bij mijn koffer horen en ben klaar voor vertrek. “Ik wens u een fijne reis, mevrouw,” zegt de grondsteward. ‘U,’ zegt hij terecht en geen ‘jullie’. Ik ga alleen.

Ik loop terug naar mijn moeder, Maarten en de meiden die zijn meegekomen naar Schiphol om afscheid te nemen. Lieve en Linde staan te wiebelen. Ze zijn hyperactief, maar tegelijk bemerk ik een soort onwennigheid in deze situatie. Fee ondergaat het. Ze beseft niet wat deze ochtend concreet voor gevolgen heeft voor haar de komende tien dagen. We nemen een (vreselijk dure) koffie en Fristi’s en stellen het afscheid nog even uit.

Een paar dagen later kijk ik uit over een ruige Caribische zee. Het afscheid ligt alweer even achter me. Bikini aan, zonnebrand in de aanslag en een e-reader op mijn schoot. Ik ben al in mijn vierde boek bezig, wanneer was dat voor het laatst in zo’n korte tijd? Geen billendoekjes, iets om te kunnen doen onderweg, extra lekkers of hun knuffeldoekjes. In mijn tas zit vrij weinig. Geld, zonnebril, handdoek en een grote waterfles. O ja, en mijn geleende snorkelset. Ik ga straks weer even de onderwaterwereld aanschouwen. Die is prachtig. Alle visjes uit animatiefilm Nemo kan je tegenkomen. De reuzenschildpadden zijn enorm indrukwekkend en eng groot, maar zo tof. Het water zo helder, zo mooi turquoise van kleur. Ik wen er niet aan en geniet me suf.

Ik ben helemaal alleen op reis. Ben ik egoïstisch? Is het stoer? Ik heb er genoeg opmerkingen over gekregen de laatste tijd. Het werd me vooral gegund, maar zelf liep ik de laatste week voor vertrek vooral met de gedachte: kan ik het wel maken? Een paar dagen voor vertrek wist onze soms verbaal té goed ontwikkelde tweeling me heel duidelijk te maken dat de situatie best absurd was. “Geen één moeder uit de klas doet dit hoor, tien dagen op vakantie gaan. ALLEEN!”, snauwden ze gezamenlijk. Hun ontevredenheid, boosheid en eigenlijk grote liefde voor mij, raakten me. Wat deed ik ze aan?

Ik ging mijn schoonfamilie opzoeken: mijn liefste schoonzus, zwager en drie kinderen. De jongste is het favoriete nichtje van de tweeling. Het gezin emigreerde vorig jaar naar Curaçao en de reis kreeg ik cadeau. Na een flink logistieke puzzel met Maarten kon het. Hij zou zich goed redden met Lieve en Linde thuis en had zelfs nog hier en daar eigen tijd als ze logeerden. Fee zou de hele periode naar mijn moeder, die dat zelf had aangeboden. Ze geniet van zo’n hummeltje dat veel levensvreugde brengt. Alles was geregeld.

Ik wens jou als moeder ook een eigen moment. Maak het zo groot als past. Klein zijn ze vaak ook al zo fijn. Er zijn fases – en daar zit ik ook nog vaak genoeg in – dat je blij bent met douchen zonder ‘ge-mama’ en het steeds opengaan van de douchedeur. Of het koffietje op de bank zonder het “mag ik ook wááát?” Ik heb gemerkt dat er even helemaal uitstappen en letterlijk overal van weg vliegen heerlijk was. En luxe om zo uit te kunnen rusten. Ik kwam los van alle lijstjes, taken, tijdsschema’s en verantwoordelijkheden.

Voor mij paste dit nu, maar bedenk wat jij kunt doen aan oplaadmomenten in je busy week. Om de beurt uitslapen in het weekend? Een bepaalde podcast luisteren als je de kinderen op school of het kinderdagverblijf hebt afgezet? Een lekkere lunch voor jezelf maken en je favoriete gospel hard uit de boxen laten knallen? Dat Curaçao bezoeken ver van je bed staat, begrijp ik goed. Het is ook echt ver weg! Ik wens je toe dat je de grootheid van God in kleinheid kan ervaren.

Foto: Pixabay – Cascaras

Vind je Curacao te ver? Maar wil je er wel uit? In mei en september gaan wij met een groepje moeders 4 dagen naar Italië! Het Faith Mama Relax Weekend is compleet verzorgd en heeft als doel: ontspannen, tijd voor God en tijd voor jezelf. Meer info vind je hier: https://www.powertothemamas.nl/mama-relax-weekend

Juliet van Renssen

Juliet is getrouwd met Maarten en samen hebben ze een bruisend meidengezin in Den Haag. Lieve en Linde (7) en Fee (1,5). Juliet houdt van wonen in de stad, erop uit met de meisjes, vriendinnen zien en eindeloos kletsen. Rust en ruimte vindt ze op het strand of gewoon tijdens het buiten zijn. De schepping is wat zij als bijzonder ervaart in haar dagelijks hectische leven. Zijn Power vindt Juliet in de zekerheid van weten én voelen dat ze gedragen wordt, no matter what. “LET GO(D)” hangt in haar keuken, een spreuk waar ze graag dagelijks aan herinnerd wil worden. Juliet is pedagogisch-coach en adjunct van een particulier kinderdagverblijf. Bij PTTM zal ze maandelijks antwoord geven op een opvoedkundige-vraag van onze lezeressen.