Hamsterwangen, gebed en geloof

‘Dadada’, zegt mijn dochtertje van negen maanden oud. Ze heeft pretlichtjes in haar ogen en lacht breed. Het is net of ik naar een babyfoto van mezelf aan het kijken ben. Hard giechelt ze, ze graait naar een speelgoedje en kijkt me dan weer helder aan. Glimlachend aai ik haar over haar wang. Net zo’n rond hamsterwangetje als ik als baby had.

Terwijl ik naar haar kijk, moet ik denken aan mijn oma. Onlangs overleed ze. Nog geen twee weken voor haar sterven maakten we een foto met vier generaties vrouwen erop. Dat was bijzonder, want moeders met hun dochters op de foto was binnen onze familie alleen maar met ons vieren mogelijk. Het was nóg specialer omdat oma haar achterkleinkind eindelijk kon knuffelen, het kindje waarvoor ze gebeden had vanaf het moment dat ze wist dat ik zwanger was.

Mijn oma stond bekend om haar gebedsleven en grote geloof. Als er iets was, dan ging oma bidden en dat deed ze dagelijks. Elke dag bracht ze al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en alle aanhang voor Gods troon. Dan ging ze iedereen naam voor naam af. Tijdens haar begrafenis werd er gezegd: ‘Er is hier niemand in de zaal waarvoor ze niet gebeden heeft’. Dat raakte me zo en dat doet het nog steeds. Want wat was ze hierin inspirerend. Als zo’n biddende kracht wegvalt, is dat echt een gemis.

Mijn moeder vertelde kort na het overlijden dat oma al jaren bad voor een ongelovige man. Toen zijn moeder op sterven lag, zei ze tegen mijn oma: ‘Als ik er zo meteen niet meer ben, kan ik niet langer bidden dat mijn zoon Jezus leert kennen.’ Mijn oma nam toen het stokje van haar over en bad vervolgens elke dag voor die ongelovige zoon. Iets wat waarschijnlijk niemand anders deed. Maar wie neemt nu het stokje van mijn oma over?

Natuurlijk moesten de spullen van oma uitgezocht worden. Zwartwit foto’s kwamen tevoorschijn, foto’s die nog niemand eerder had gezien. Muf ruikend, maar met uiterste zorg bewaard. Er zaten babyfoto’s bij die zelfs de oorlog overleefd hadden. Samen met mijn moeder keek ik ernaar, al snel ontdekten we gelijkenissen. Want ik lijk op mijn moeder en mijn moeder lijkt op mijn oma. We zagen zelfs wat van mijn dochtertje terug in de oude foto’s. Allemaal hadden we dezelfde hamsterwangetjes.

Niet alleen de gezichtsvorm is doorgegeven. Mijn moeder is ook een bidder. Als er wat is, hoef ik niet om gebed te vragen. Want ik weet dat ze ervoor bidt. Elke dag brengt ze haar kinderen, schoonzoons en kleinkinderen bij God. Zij is nu de biddende kracht in de familie. Wát een nalatenschap van oma. Terwijl ik zo naar mijn dochtertje kijk met haar glimmende oogjes denk ik aan wat ik aan haar doorgeef. Hoe volhardend ben ik in gebed? Hoe wil ik mijn kinderen inspireren? Hoe krachtig is het als ik, net als mijn oma, herinnerd wordt als iemand die biddend klaar stond? Ik besluit het stokje van mijn oma over te nemen. Met gesloten ogen bid ik voor de man waar zij altijd voor bad, dat hij Jezus leert kennen.

Oma had niet veel waardevolle spullen om te erven, maar wat ze wel doorgaf is veel kostbaarder.