Happy days!

Ik draai de kraan van de douche open. Achter mij hoor ik het gegiechel van mijn dochters van 5 en 8 jaar. “Kleden jullie je snel uit, meiden? Dan kunnen jullie nog wat langer onder de douche spelen!”, zeg ik vrolijk.

Ineens stormt ook mijn oudste van 11 de badkamer binnen. “Ma-ham, wil je even komen luisteren,” is haar vraag. “Ja, ik kom eraan,” antwoord ik, terwijl ik de andere twee onder de douche manoeuvreer. Ik loop achter mijn dochter aan naar haar slaapkamer en ga naast haar zitten op de bedrand.

Ze pakt haar gitaar, opent haar muziekboek en begint te spelen. Een harmonie van klanken vult de ruimte. Mijn ogen staren naar de bladmuziek en het begint me te duizelen. Hoewel ik redelijk noten kan lezen, snap ik hier geen snars van. Van ver boven de lijnen van de notenbalk tot ruim daaronder schiet de melodie heen en weer. Met kruizen op de gekste plekken. Ik kan niet meer volgen waar ze is gebleven, laat staan dat ik begrijp welke snaar bij welke noot hoort.

Opeens dringt tot me door dat mijn dochter iets kan wat ik totaal niet beheers. Ineens is het de wereld op zijn kop. Jarenlang leerde ik haar van alles. Van de eerste teug aan mijn borst, tot mijn begeleidende en ondersteunende handen bij haar eerste stapjes. Van haar eerste woordje ‘aap’ tot het eerste fietsrondje zonder zijwieltjes in de speeltuin. Van het eerste lepeltje bloemkool tot het leren eten met mes en vork.

Mijn ogen vullen zich met tranen.

Ik raak ontroerd door de gedachte dat mijn meisje groot wordt. Echt groot. En dat ze onwijs mooi gitaar kan spelen. Iets waar ik geen bal van kan. Mijn oog valt op de titel van het lied. ‘Happy days’ heet het. Terwijl ik verderop in de badkamer mijn andere twee meiden hoor gieren onder de douche, ben ik stil en besef ik één ding: wat is dit mooi. Wat is dit genieten.

Het voelt alsof ik de vruchten pluk van mijn verwoede pogingen tot een geslaagde opvoeding. Ik zie een dochter die zichtbaar geniet van haar gitaarspel, iets wat ze ook nog eens goed kan. Een dochter die opgroeit en die ik steeds een beetje meer kan loslaten. Ik hoor haar zusjes genieten van elkaars gezelschap, terwijl de waterstralen over hun haren kletteren.

In mij stroomt er ook iets. Vreugde, verwondering, dankbaarheid. Gemopper van mij over een rondslingerende gymtas en ruzie onderling over wie er op de tablet mag: zulke onbenulligheden laat ik door het afvoerputje weg lopen.

Ik sta even stil bij dit moment en dank Hem in stilte dat Hij mij mama maakte van dit geweldige drietal. Gitaar, gelach, geluk, genoeg. What a happy day!