Heb ik al gezegd dat ik van je hou?
Zwarte voetjes, zwarte vegen op zijn gezicht, een zongebruind nekje onder zijn asblonde koppie. Het is het einde van de middag en mijn kleuter moet na een dag spelen nodig onder de douche. Bij de aanblik van dit jochie dat zo heerlijk heeft gespeeld, kan ik alleen maar denken: Ik hou van dit kind.
‘Hee Jur, heb ik vandaag al gezegd dat ik van je hou?’ Hij blijft met z’n rug naar me toe staan onder de warme douche. ‘Nee vandaag nog niet’, antwoordt hij nuchter. Dus zeg ik het hem maar direct: ‘Ik hou van je’. Mijn zoon reageert niet.
Hij hoort: ‘Ik hou van je’. Voor hem is dat inmiddels de gewoonste zaak van de wereld. Voor mij was het dat in mijn kindertijd niet. Ik wist het wel, zeker wel, maar als mijn ouders het expliciet uitspraken, voelde het overdreven ofzo.
Ik moest er dan ook een beetje aan wennen om het uit te spreken naar mijn kinderen. Mijn hart stroomde over van liefde voor hen, ik maakte honderden foto’s en liep trots rond met mijn kleintje, maar ‘ik hou van je’ zeggen voelde een soort van ongemakkelijk.
Ik zie het nog voor me hoe ik mijn man bij de commode tegen onze eerste baby stond te kletsen. Ik liep op de overloop en hoorde hem zeggen: ‘Papa en mama houden van je lieverd’. Ik hoorde het hem wel vaker zeggen, het klonk heel bewust. Ik vroeg hem waarom hij dat zo zei. Ik bedoel, als je op een lieve toon over koetjes en kalfjes met je baby kletst, kijkt hij net zo tevreden terug. ‘Weet je, ik wen mezelf eraan’, antwoordde mijn man. ‘Als ik het nu niet zeg, wordt het later geen gewoonte om het hardop te zeggen dat ik van hem hou en dat wil ik wel.’
Sindsdien ben ik het ook gaan doen. Mijn liefde uitspreken en hen vertellen dat ik van ze geniet, in plaats van het alleen maar te denken. In het begin was ik erg gefocust op mijn eigen stem. Hoorde ik mezelf praten en voelde het soms overdreven. Maar het ging wennen en nu is het een waardevolle, ingesleten gewoonte. Regelmatig vragen we de jongens nu ze ouder zijn: ‘Heb ik al gezegd dat ik van je hou?’
Sporadisch reageren ze met een knuffel of met de woorden: ‘Ik hou ook van jou’. Soms volgt er een praktisch antwoord: ‘Ja hoor, vanmorgen’, ‘Nee, nog niet’ of: ‘Ja, maar je mag het wel nog een keer zeggen’. Maar heel vaak zeggen ze niets. En dat maakt niet uit.
Op onze wc hangt de reminder voor mezelf, een knipsel van twee bij vier centimeter dat ik ooit uit een tijdschrift knipte. Zo zijn we gemaakt. We zijn bedoeld om geliefd te worden. We hebben het nodig om te horen dat er iemand is die van ons houdt. Als we dat missen, kunnen we niet worden hoe we bedoeld zijn. Daarom wil ik u aanmoedigen om het maar gewoon te zeggen tegen de mensen dicht bij u en ver weg: ik heb je lief. Zo makkelijk kan het zijn.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost