Heer, ik heb geen zin om te praten

Natuurlijk regende het precies die ochtend toen ik écht de deur uit moest om boodschappen te halen. Weken geen regen. Die ochtend trouwens ook niet voorspeld. En toch was het er. Niet voorspelde regen met pijpenstelen.

Gewapend met paraplu en kinderwagen met plastic cover, gingen dreumes en ik op pad om onze boodschappenplicht te vervullen. Ik dacht aan de keren dat ik vol blijdschap mezelf helemaal liet natregenen. Maar niet die ochtend. Ik was chagrijnig, uitgeput en teleurgesteld.

Hoewel ik wist dat ik best leuker was dan dat, kon ik niks anders opbrengen dan gewoon chagrijnig door de regen lopen. In mijn binnenste hoorde ik een zachte kuch.

Nee Heer. Ik heb geen zin.

Eerlijk. Ik had echt geen zin om weer mijn hart uit te storten bij God, dezelfde dingen te zeggen, te vragen. Alles is gezegd, alles is besproken.

Sorry Heer. Ik wil er niet over praten. Ik wil hier gewoon lopen.

Weer een zachte kuch. Met fluisterende stem. Heel kort.

‘Ik weet het. Ik ken je. Je mag gewoon bij Mij zijn.’

Die woorden. Zo zacht, vol acceptatie.

Ik besefte direct dat ik écht beter kon dan chagrijnig rondlopen. Hoewel het best mag, was het wel een keuze om met gefronste wenkbrauwen mijn weg te vervolgen. Ik wilde nog steeds niet praten. En gelijk in standje vrolijk voelde ook niet echt. Maar God prijzen, dat kon ik wel.

Dus ik besloot Gods liefde, Gods genade, Gods goedheid en Gods beloften uit te spreken in de stromende regen. Over alles wat ik kon bedenken. En met elke zin die ik uitsprak voelde ik me een beetje lichter. En vrolijker.

God is een goede Vader. Hij ontmoet ons waar we zijn. Niet bang, maar vol liefde. Ook op de momenten waarop we niet zo vrolijk kunnen zijn, kiest Hij ervoor ons liefdevol en zonder oordeel te benaderen. Daar kan ik veel van leren in het opvoeden van mijn kinderen.

Foto: Pixabay