Heimwee naar het paradijs
Ik zeul de loodzware boodschappentas over de drempel. Met m’n handen vol grijp ik bij binnenkomst ook nog het speelgoedboek van de mat en gooi ‘m in de oud papierbak. Stom boek, ik heb geen zin in hebberige kinderen. Misschien is mijn kroost een uitzondering, maar als ik blije kinderen wil, moet ik met ze gaan verven of lego-en. Sorry Bol. Weg boek.
Niet alleen mijn boodschappentas, maar ook mijn hart voelt zwaar. Vroeger (in de pre-moederfase) had ik dat geloof ik niet zo. Nu kunnen ‘gewone dingen’ me soms zo raken. Alsof ik het ‘tefallaagje’ van vroeger mis. Een kort nieuwsitem over voedselprijzen in de derde wereld tussen de Black Friday reclame door, kleuters die over Halloween praten en filmpjes naspelen op het schoolplein. En nu zo’n mega bedrijf die op kinderen inspeelt om nog meer geld te verdienen. De actualiteit. De maatschappij zoals hij nu is. Het raakt me.
Of voel ik me nu zo omdat ik de oude buurvrouw net eigenlijk te kort gesproken heb? Met een huilende dreumes in m’n winkelwagentje probeerde ik te luisteren naar haar verhaal, maar hoorde ik vooral de eenzaamheid. En ik schoot daarin te kort, zat op hete kolen vanwege de bedtijd van m’n zoontje.
Ik ruim de boodschappen op en orden mijn gedachten. Bellend komt m’n boer binnen voor de koffie. Ik vang iets op over stikstof. Ik zucht, dat maakt m’n hart niet lichter. Ik zet de koffie aan, zet de laatste dingen weg en zeg het boven onze koppen koffie maar gelijk. ‘Sorry ben even niet zo blij’. En ik deel mijn gedachten over het tempo dat de maatschappij ons op lijkt te leggen, het materialisme en het gaan voor je eigen geluk.
‘Heb je heimwee?’ vraagt hij me.
Heimwee? Ja, misschien is dat het. Als een lichtflits in een onweersbui zie ik het ineens voor me: het paradijs. Kun je heimwee hebben naar een plek waar je nog niet geweest bent? Maar het is wel waar ik voor gemaakt ben. Ik ben eigenlijk maar op reis. Ik met mijn rugtas, clubje kinderen, mijn eigen zorgen en dromen. Onderweg. Naar wat..? Naar Wie! De Grote Vader ziet me lachend tegemoet. Zijn ogen zijn op mij gericht, de hele weg.
Gelukkig reizen we samen. Pak iemands hand vast, kijk elkaar aan. Reis samen verder. Laat je niet afleiden, je bent samen onderweg naar de Vader. Maak er het mooiste van, ondanks dat verlangen naar huis.
Ik zet mijn lege mok neer en voeg me bij m’n jongens en hun lego. Mijn eigen kleine paradijs.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost