Help, ik heb een puber van 8 jaar
‘Boeien!’, roept mijn 8-jarige zoon met een boos gezicht als ik hem voor de zoveelste keer vraag om mee te werken. Ik probeer zijn tanden te poetsen, maar het voelt alsof ik vlechtjes in de manen van een wilde hengst probeer te maken.
Meneer wil niet boven de wastafel poetsen, maar zittend op een stoel. Het is bedtijd en hij is moe. Daar wil ik best rekening mee houden. Maar handig is het niet, zo blijkt al snel. Hij zit geen seconde stil. En dan lekt er een druppel water van de tandenborstel op zijn pyjamabroek. Het blijkt letterlijk de druppel die zijn emmer doet overlopen. ‘Wat doe je nu, kieken!’, schreeuwt hij boos, waarbij je moet weten dat dit de Vlaamse uitdrukking is voor uilskuiken. Zo laat ik me niet noemen door mijn zoon. De maat is vol. ‘Als je nu niet stilzit, ga je morgen niet naar het skatepark’, waarschuw ik hem. Zijn gezicht staat op onweer, maar hij besluit gelukkig te luisteren.
Maar zodra we klaar zijn, deelt hij me boos mee dat ik hem niet naar bed mag brengen. Hij wil papa. En weet je wat? Ik vind het prima. Ik ben er wel even klaar mee, met het pubergedrag van mijn nog maar 8-jarige zoon. Want ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Hij zet zich de laatste tijd regelmatig tegen me af, laat zijn kleren overal rondslingeren en zegt minstens vijf keer per dag ‘boeien!’.
Terwijl papa hem naar bed brengt, plof ik chagrijnig op de bank. Maar al snel biggelen er dikke tranen over mijn wangen. Wat hebben we verkeerd gedaan in zijn opvoeding, vraag ik me vertwijfeld af. Moeten we strenger zijn? Ik grijp een tissue uit de doos en snuit mijn neus. Dan denk ik aan mijn moeder die altijd zei dat we nooit boos van huis mochten vertrekken. Ook in de Bijbel staat er iets over (Efeziërs 4: 26):
Als je boos op iemand wordt, houd je boosheid dan niet vast, want dat is verkeerd. Zorg ervoor dat je vóór het eind van de dag je boosheid weer kwijt bent.
Tijd voor actie dus. Met zoonlief praten heeft geen zin als hij in zo’n boze, opstandige bui is. Daar ken ik hem goed genoeg voor. Dus pak ik pen en papier en schrijf:
Mama is boos over jouw gedrag,
maar ik hou heel veel van je.
Altijd!
Ik ga naar zijn slaapkamer en zeg opgewekt: ‘Er is post voor Daniël!’ Vanonder de deken komt een hand tevoorschijn die het briefje aanpakt. Hij had me natuurlijk al de trap op horen komen.
Zonder verder nog iets te zeggen, ga ik terug naar beneden en wacht geduldig af.
Een paar minuten later schuift er beneden een briefje onder de deur door. Ik glimlach. Snel raap ik het op en vouw het open.
Sorie voor al mijn gedrag.
ik was gewoon boos omdat er een drupel viel en een hele vlek op men broek gevalen was.
mag ik tog nog naar het skatpark mama.
SORIE!
Mijn laatste restje boosheid smelt als sneeuw voor de zon. Ik ren de trap op naar mijn zoon en sluit hem stevig in mijn armen. Terwijl ik kusjes op zijn hoofdje druk, vertel ik hem hoeveel ik van hem hou.
Als ik even later weer op de bank plof, voel ik me kilo’s lichter. Soms is het misschien gewoon even nodig om met je kind te knallen. Laat maar komen straks, die pubertijd. Ik ben er klaar voor! Al vermoed ik dat die schattige handgeschreven briefjes dan plaatsmaken voor appjes vol afkortingen die ik moet begrijpen, mega korte antwoorden en emoticons. Ach, des te noodzakelijker dat we elkaar zo nu en dan eens in de haren vliegen, om elkaar daarna weer in de armen te sluiten en te kunnen vertellen hoeveel we om elkaar geven.
Heb je ook een (pre-)puber in huis? Jonathan uit ons team schreef een boek voor ouders met pubers: Pubergeschikt. Je kunt het nu gratis aanvragen via deze link!
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog