Het lange wachten

Lang heb ik uitgekeken naar onze week vakantie als drietal. 37 weken zwanger bij vertrek, moet kunnen. Maar hoe dichterbij het kwam, hoe spannender ik het vond of we niet als gezin met twee kinderen zouden thuiskomen. We hebben kunnen genieten van de Zeeuwse kust. Ik heb genoten om Noortje te zien stralen. En gelukkig hoefde Albert Jan niet Vlissingen als geboorteplaats van onze baby op te geven.

Ondertussen zijn we alweer anderhalve week thuis. Het lijkt of het lange wachten ineens is aangebroken. Aan het begin van de zwangerschap heb ik iedereen laten geloven dat de uitgerekende datum minimaal een week later was. Dat is heel goed gelukt, zelfs Albert Jan is nog niet zenuwachtig. Het is helaas niet gelukt om mezelf voor de gek houden. Na onze vakantieweek zat ik er even flink doorheen. Dankbaar ben ik voor een netwerk van moeders waarbij ik deze kwetsbaarheid kan laten zien. Nadat ik daar gevraagd had om gebed voelde ik me weer gedragen. Ik heb weer de moed om waggelend nog een paar weken door te gaan.

Dit was ook het moment dat ik uit verveling een tijdschrift oppakte wat al lang naast mijn bed lag. Het hoofdartikel sprak me niet aan en daarmee liet ik het hele blad maar liggen. Maar wegdoen was me nog niet gelukt. Ik werd geraakt door de 40 jaar in de woestijn van het volk Israël. Ik kan deze laatste weken zwangerschap moeilijk vergelijken met 40 jaar afzien. Daarnaast zijn er nog lastiger perioden in mijn leven geweest die voelden als een dorre en droge woestijn. Toch zag ik een vergelijking. Ook ik zit nu in een moment van wachten en verwachten. Mijn verlangen naar de ontmoeting met onze zoon is groot, dit is wat het wachten moeilijk maakt.

Er zat een meditatie bij het artikel om te leren van de woestijnperiodes in je leven. Het is prachtig om te merken wat dit me brengt. Ik zag weer voor me hoe ik heb gewacht op mijn eerste en tweede zwangerschap. Hoe God ook altijd bij me was in deze periodes. Ook hier was ik niet degene die bepaalde hoe lang de periode zou zijn.

Maar wat ik wel zeker weet is dat dit langer is geweest dan de paar weken die nu nog voor me liggen. Hierdoor lukt het toch nog een beetje te genieten van de knieën tegen mijn ribben en het draaien in mijn buik, van het samen zijn en de moeilijke lange nachten waarbij ik en mijn zoon de enigen zijn die wakker zijn. Volgens mij is dat het manna wat ik nog zal gaan missen wanneer mijn zoon geboren is.

Marieke Zielman

Mama van één dochter – Getrouwd met Albert Jan – Verpleegkundige – Gestructureerd – Verliefd op Zuid Afrika