Het zijn de kleine dingen die het doen
Waarom lukt het nou nooit eens normaal, mopper ik terwijl ik probeer wat huishoudelijke klussen te doen en tegelijk bezig moet zijn met mijn peuter en kleuter die juist dat moment kiezen om de fles zonnebrand leeg te knijpen en schoon te maken met water.
In een drukke periode van verbouwen, werken, verjaardagen en feestdagen is het moeilijk om te focussen. Ik ben moe en sta, net als nu, snel in de mopperstand. Eigenlijk zijn we allemaal aan vakantie toe. Even niks.
Gelukkig is het bijna zover en dient de meivakantie zich aan. Twee weken vrij en op pad met onze camper. Uiteraard zorgt het voorbereiden ook nog voor enige stress, maar dan kunnen we gaan. Plan? De zon achterna, tot het niet meer leuk is. In mijn hoofd waan ik me al aan de kust van Zuid-Frankrijk. Alleen is daar geen zon. Nergens eigenlijk, behalve in Nederland. Vanwege de behoefte aan rust, komt dat ook wel goed uit. Stiekem hebben we helemaal geen zin om 14 uur verder pas op een bestemming te zijn, want dat betekent aanpoten en dat willen we juist niet. Dus starten we onze reis, tegen elke verwachting in, op een camping op de Hoge Veluwe. Prachtige omgeving, genoeg plek en kindjes om te spelen, dus benen omhoog en genieten maar.
Alhoewel… Vanuit de drukte lukt dat niet zomaar. Mijn man en ik zijn allebei onrustig. Er is hier niks te schilderen of te schuren, de was hoeft niet gedaan te worden en het ‘huishouden’ is zo gedaan. Op dat soort momenten van innerlijke onrust, helpt het mij altijd om te gaan wandelen. Dat kan hier volop. Met mijn hoofd vol gedachtes loop ik de bossen in. Heel langzaam loopt mijn hoofd leeg. Ik ruik de dennengeur, voel de wind langs mijn gezicht en zie het frisse groen van de natuur. Niet veel later kom ik uit bij een zandvlakte; zo kenmerkend voor de Hoge Veluwe. Hoewel ik het vaker heb gezien, overvalt mij de schoonheid ervan. Hagelwit zand, zover ik kijken kan. Een rilling gaat over mijn rug. Dank U Heer voor dit moment, fluister ik. Dat er bij U altijd rust en schoonheid is. Ik voel een windvlaag. Het is alsof God terugfluistert: open je ogen wat wel goed gaat, voor wat mooi is.
Het zijn juist de kleine dingen die het doen. In het hier en nu. Geen grote bijzonderheden, maar het zonnetje dat schijnt, de vriendjes die de meiden maken, de vogels die fluiten, een knapperig broodje uit ons oventje, samen lachen; dat maakt het verschil. De onrust verandert in dankbaarheid en naarmate de tijd vordert, lukt het steeds beter om te focussen op de kleine dingen die fijn zijn.
Zelfs thuis lukt het na de vakantie om zo te blijven kijken. Dwars door alle stress heen, zijn er altijd dingen om dankbaar voor te zijn. Het zijn echt de kleine dingen die het doen. Ook bij een lege fles zonnebrand die ze dan toch maar zelf ‘opruimen’.
Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.