Hoe God mijn leven een andere wending gaf

Met klotsende oksels van het zweet probeer ik zoonlief bij te houden die een eindje voor me fietst. In de verte horen we de schoolbel al. Ai, alwéér te laat, zucht ik inwendig.

Terwijl Daniël zijn fiets in de stalling zet, zie ik nog een andere moeder te laat arriveren met haar kroost. Ik vang de gejaagde blik in haar ogen en glimlach begripvol. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben voor wie op tijd op school komen soms een race tegen de klok is. Ik ken deze moeder alleen van het schoolplein, maar als onze kinderen door de schoolpoort zijn verdwenen, fietsen we samen het schoolterrein af.

Ze moet een stukje dezelfde kant op als ik. Onderweg praten we wat over koetjes en kalfjes. Dan komen we bij het kruispunt waar zij linksaf moet en ik rechts, maar ik merk dat we nog niet zijn uitgepraat. We stappen allebei van onze fiets. Het gesprek komt op de verschillen tussen de katholieke kerk in België, waar ik nu woon met mijn gezin, en de protestantse kerk in Nederland, waar ik oorspronkelijk vandaan kom. Tussen neus en lippen door vertelt de vrouw ineens dat de gemeentelijke basisschool in het dorp op zoek is naar een leerkracht protestantse godsdienst.

Ik sta met mijn oren te klapperen.

Ik dacht dat er op de openbare scholen geen specifiek godsdienstonderwijs werd gegeven. Maar deze moeder vertelt me dat Belgische ouders kunnen verzoeken om onderwijs in een van de in België erkende godsdiensten. Ergens voel ik dat mijn enthousiasme wordt geprikkeld: het zou toch wat zijn als ik hier godsdienstjuf zou worden? Even zo vlug zet ik het idee weer uit mijn hoofd. ‘Dat zou wel heel leuk zijn en bovendien dicht bij huis’, droom ik hardop, maar ik heb geen lesbevoegdheid’. Tot mijn grote verbazing zegt de moeder met wie ik sta te praten, dat je vaak al mag starten als docent en tegelijkertijd een opleiding kunt volgen.

Als ik later in mijn eentje verder naar huis fiets, realiseer ik me dat deze ontmoeting geen toeval kan zijn. Een paar jaar geleden bracht God Power to the Mama’s op mijn pad, waardoor ik enorm gegroeid ben in mijn geloof. Bovendien droom ik al langer van een baan dichter bij huis. Voor mijn huidige werk als vertaler ben ik een uur onderweg naar Brussel. Dit is dus bijna te mooi om waar te zijn: God dienen op vijf minuten fietsafstand!

Maar een baan als juf? Ik moet eerlijk zeggen dat ik die job nooit heb geambieerd. Sterker nog: het was wel het laatste waar ik aan dacht toen ik tijdens de lockdown mijn onwillige zoon zijn schoolwerk probeerde te laten maken. Een hele klas kinderen onder controle houden? Dat is niets voor mij. Daar ben ik veel te soft en onzeker voor. Maar bij deze baan blijkt het anders te zijn, ontdek ik als mijn nieuwsgierigheid het wint van mijn angst en ik toch ga kijken wat de functie inhoudt. Het leuke van leerkracht protestantse godsdienst zijn in België is dat je vaak maar één of twee leerlingen hebt. Niets geen grote klas, maar persoonlijk, dichtbij. En dat is dan weer wel net iets voor mij.

Als ik mijn man over de bijzondere ontmoeting vertel, is hij gelukkig ook meteen enthousiast.  Lang verhaal kort: ik ben nu al een aantal weken juf Vera en ik vind het heerlijk. Het is zulk dankbaar werk om kinderen over Gods liefde te leren. Ze zijn zo open en onbevangen. Daarnaast start ik in september met de vereiste deeltijdopleiding van 3 jaar. Zelf terug de schoolbanken in, nog zoiets waar ik nooit aan gedacht had. Gods wegen zijn echt ondoorgrondelijk, dat heb ik daar op dat kruispunt wel geleerd.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog