Hoe hoog leg jij de lat?

Verhit smijt ik de rolletjes snoep naar de andere kant van de tafel. Op en top voorbereid begon ik aan het maken van de traktatie voor mijn bijna driejarige zoon. Niet dat ik een enorme knutselmoeder ben, hoor. ‘Het moet er leuk uit zien, maar zo min mogelijk werk kosten’, is mijn motto. Meestal lukt dit. Tot vandaag.

De vrolijk gekleurde plastic bootjes lijken vanaf de tafel naar me te grijnzen. Want het rolletje snoep dat eraan vastgeknoopt was, is niet van plan te blijven hangen. Gefrustreerd kijk ik op de klok. Ik ben al een half uur in de weer zonder resultaat. Snel stop ik alles terug in de tas. Morgen weer verder. Ondertussen app ik mijn zus en een vriendin. Het antwoord van mijn zus luidt: ‘Smijt het op het bureau van de juf, zij heeft ervoor geleerd’. Deze totaal onacceptabele oplossing brengt een lach op mijn gezicht. Als ik bovenstaande oplossing naar mijn vriendin app, krijg ik een raak antwoord terug. ‘Jouw lat ligt toch te hoog om het op het bureau van de juf te kieperen’, klinkt het. Oeps, daar heeft ze misschien wel een punt. Alhoewel…

‘Hoe hoog leg jij de lat?’ Ken je die reclame? Het onderwijsbureau daagt je uit om steeds op zoek te zijn naar ontwikkeling. Terwijl je de motiverende teksten hoort, lopen er allerlei extreem positieve mensen met een soort van polsstok door het beeld. Nu denk ik dat polsstokspringen voor mij geen goed idee is en de lat alsmaar hoger leggen ook niet. Nee, dan valt het best nog mee met mijn perfectionisme. Al denkt mijn omgeving daar anders over.

Ik ben misschien slim genoeg om te zorgen dat het niet al mijn tijd opslokt, maar ondertussen vind ik het knap lastig als de traktatie niet wordt zoals ik het voor ogen had. ‘Voor wie doe ik dit eigenlijk?’, vraag ik me af. Zou mijn kind door een traktatie zonder touwtje een minder leuk feest hebben? Bepaalt mijn traktatie of ik een leuke liefdevolle moeder ben? Liefde is niet afhankelijk van prestatie of perfectionisme. Hemelse liefde al helemaal niet.

Misschien mag het allemaal best een beetje minder. De traktatie wordt een bootje of een rolletje snoep. Of een bootje met een los rolletje snoep erop. De juf zal vast wel begrijpen hoe het bedoeld is. En mijn peuter? Die vindt het best. Misschien moet ik daar maar eens een voorbeeld aan nemen.

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.