
-
21 dec 2019
-
Gezin, Relatie
-
door Suzanne Struiksma
-
0 comment
Hoe je samen kersttradities maakt – en je partner het nog leuk vindt ook
Acht jaar geleden, toen mijn man en ik net paar maanden iets hadden, en de kerstperiode aanbrak, hadden we voor het eerste samen ‘het gesprek’: ‘wat gaan we doen met de feestdagen?” Ik had, vond ik, het ideale plan voor kerstavond. Ik woonde midden in Amsterdam, waar in het Concertgebouw altijd een kerstnachtdienst wordt georganiseerd. Gratis toegang, dus we moesten er vroeg bij zijn. In de rij, die tot om de hoek van de straat stond, voelde ik de irritatie oplopen. Na een uurtje wachten gingen de deuren eindelijk open. Het was echt even dringen geblazen om binnen te komen en precies achter ons gingen de deuren weer dicht. De herberg was vol en er kon niemand meer bij. Ik blij en opgelucht, de toekomstige echtgenoot vooral chagrijnig dat het zo druk was. We zaten ergens achter een paal, zagen bijna niks, maar ik genoot van de muziek, de sfeer en het kerstgevoel.
Dat kerstgevoel bleek echter niet vanzelfsprekend, en dat kwam tot een soort uitbarsting toen we na afloop met de hele meute weer naar buiten liepen. Wat bleek? Mijn lief was niet zo opgegroeid met kerst in de kerk, had geen warme gevoelens bij de feestdagen en gaf niet zo om klassieke muziek en het traditionele ‘Ere Zij God’ aan het einde van de kerstnachtdienst. Hij had een rotavond gehad, maar durfde dat eerst niet te zeggen, omdat hij bang was het voor mij te verpesten.
Het leidde tot een goed gesprek: wat verwachten we eigenlijk van elkaar? Hoe goed kennen we elkaar? Wat vinden we belangrijk?
Kerst zit barstensvol met traditie. Voor de een beklemmend, voor de ander betekenisvol. Maar waarom doen we die dingen eigenlijk? Ik zag pas bij een kennis op instragram de quote “tradition is just peer pressure from dead people” – traditie is gewoon groepsdruk door mensen die al dood zijn. Het idee dat je dingen gewoon doet ‘omdat dat nou eenmaal zo hoort’, of omdat ‘we dat altijd zo hebben gedaan’. Ik snap dat ooit bijzondere gewoontes dan betekenisloos kunnen worden. Of erger. Kijk bijvoorbeeld maar naar de discussie die ieder jaar weer rond september begint en tot 5 december doorgaat.
Traditie laat ook zien dat je bij een groep hoort: samen vieren, gebruiken in ere houden, herdenken… van wereldwijd tot héél lokaal. Je bepaalt als groep wat je wilt behouden voor volgende generaties. En wat die generatie er dan mee doet? Dat is aan hen.
Nu we een gezin vormen, met twee mooie meiden erbij, vormen we ons eigen groepje. En zo bepalen we dus zelf onze tradities, ook nu met kerst. Dus verschenen dit jaar voor het eerst adventskaarsen op tafel. Nog wel met nep waxinelichtjes vanwege de iets te nieuwsgierige peuter. We hebben een kerststalletje en vertellen bij het neerzetten van de poppetjes spelenderwijs het verhaal van Jezus die geboren werd. Ook al ben ik allang niet meer overtuigd dat die scene helemaal klopt, de boodschap van het kind dat geboren werd blijft overeind. Tenzij de betreffende peuter dus baby Jezus te pakken krijgt en onder de bank verstopt.
En de kerstnachtdienst? Die vier ik in onze eigen kerk. Lekker rustig, met kaarslicht en aan het eind dus een staand ‘Ere Zij God’. De kinderen zijn nog te klein om mee te gaan, dus blijft de echtgenoot thuis. Heeft ‘ie meteen een goed excuus. Zal je zien dat hij als ik thuiskom wat kaarsen heeft aangestoken en heel zachtjes kerstmuziek luistert.