Hoe mijn zoon mij bemoedigde nadat mijn baby van de trap rolde
Mijn zoontje had een tijd lang te kampen met verlatingsangst. Hij is 9, maar durfde tot voor kort niet alleen thuis te blijven of naar school te fietsen. Jaren geleden is hij onverwachts even alleen gseweest en in paniek geraakt. Om daarmee te leren dealen, kreeg hij hulp van een psycholoog. Hij bleef denken aan het feit dat hij alleen was en even niet wist wat hij moest doen. EMDR hielp hem om in te zien dat hij het eigenlijk heel goed heeft opgelost. Dat hij niet meer blijft hangen in ‘het hulpeloze jongetje dat niks kan’.
We zijn inmiddels een tijdje verder als mijn andere zoontje van bijna 1 lekker door de woonkamer kruipt. Ik ben aan het koken en zie hem naar de deur kruipen met spiegelglas. Dat doet hij vaker, zodat hij zichzelf kan bekijken en op de deur kan slaan. Ineens hoor ik hem krijsen. Nee hè, zijn vinger onder de deur, denk ik nog. Maar als ik bij de deur kom, zie ik die openstaan, maar mijn zoon is nergens te bekennen.
Waar is hij nou?
Ineens zie ik hem. Niet meer netjes bovenaan de trap, maar zes treden lager is hij blijven steken. Hij is van de trap gerold! Ik slaak een gil en trek hem gauw weer omhoog. Mijn zoon van 9 en dochter van 5 komen aangerend. Ik heb een kwartier nodig om bij te komen.
Ik kan maar niet loslaten wat er is gebeurd. Nee, sterker nog: wat ik heb gedaan. Ik zie dat arme ventje daar zitten op die trap. Ik stel me voor hoe hij naar beneden is gekukeld. Ik huil en voel me schuldig. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Schaamte komt ook om de hoek kijken. Kan ik dan helemaal niet voor mijn kinderen zorgen?
Tijdens het avondeten vertel ik samen met de kinderen aan mijn man wat er is gebeurd. Hij schrikt ook. Ik huil opnieuw en vertel hoe erg ik het vind dat ik dit heb laten gebeuren. Dan komt mijn oudere zoon met een rake opmerking. ‘Mama, moet je ook even naar de psycholoog? Het is toch goed afgelopen? Waarom denk je daar niet aan?’
Tja zo is het maar net. Hoe makkelijk is het om naar mijn fouten te blijven kijken? De dingen te blijven belichten die niet goed gingen? Wat mijn fouten en tekortkomingen betreft kan ik wel zeggen dat ik te kampen heb met verlatingsangst. Ik vind het moeilijk om er iets positiefs voor in de plaats te zetten. Maar er is hoop: mijn zoon kwam ervan af. Een psycholoog heb ik niet direct nodig, de opmerkingen van mijn kind zijn op dit moment voldoende. Wat een geluk.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen.
Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)