Hoe teken je eigenlijk poep?
De knutsel-la van onze IKEA kast in de huiskamer puilt uit van de stiften, papieren, stickers enzovoort. Heerlijk hoor, zo’n hoogproductieve teken- en knutselfase. Vooral omdat mijn kleuter de glitterlijm nog niet ontdekt heeft en vooralsnog accepteert dat vingerverf niet voor iedere dag is.
Ik geniet intens van de inkijkjes die ze me geeft in haar gedachtenwereld. Het duurde best lang voordat we getrakteerd werden op koppoters en andere mooie tekeningen. Nu gaat ze ineens als een speer. Net als waarschijnlijk de meeste moeders, krijg ik na schooltijd vrij weinig informatie over het verloop van de dag. Als ik haar vraag wat ze heeft gedaan op school of met wie ze heeft gespeeld, krijg ik meestal als antwoord: ‘Nou, dat weet ik niet hoor…’
Totdat ze aan tafel zit en de stiften tevoorschijn tovert. In een paar maanden ging het van koppoters naar hele stripverhalen – wellicht enigszins te danken aan het abonnement op de Donald Duck. Terwijl ik de verhaaltjes probeer te ontcijferen, kom ik erachter wat zich in haar hoofd afspeelt. Haar kleine zusje komt er veel in voor, al dan niet huilend of haren trekkend. Ook papa mag figureren, met baard en bril, helaas voor hem zonder haar. Ook ik heb vaak een rol in het verhaal en aan mijn kapsel, wat vooral bestaat uit warrige krullen, wordt vaak behoorlijk wat aandacht besteed.
Vorige week tekende ze mij nog. In mijn linkerhand een huis, in mijn rechterhand zijzelf. ’Dat ben jij mama. En je bent supersterk, want jij kan heel veel pizza eten!’, zegt ze. Dat van dat huis optillen is niet helemaal waar, maar ik ben inderdaad best goed met pizza. Het ontbreekt haar observerend vermogen aan niets.
Pijnlijk accuraat soms.
Al die verhaaltjes inclusief uitleg zijn natuurlijk prachtig, maar wat me het meeste boeit is hoe ze zichzelf ziet – en tekent. Haar brilletje ontbreekt nooit, zwart met blauwe pootjes. Sinds ze fan is van Minnie Mouse draagt ze in haar kunstwerken steevast jurken met stippen en een strik in het haar. Vriendjes of vriendinnetjes zie ik niet veel. Wel koptelefoons, want: ‘Er was zoveel herrie om me heen dat ik even muziekjes ging luisteren.’ Haar gezicht is soms boos en blij tegelijk. Gewoon, door twee monden te tekenen. Eerlijk gezegd herken ik dat ook wel – emoties zijn ingewikkeld voor haar, en wisselen elkaar soms in hoog tempo af. Daar woorden aan geven lukt haar niet altijd, dus dat ze op deze manier haar boodschap overbrengt raakt me.
Vandaag was zij het middelpunt van het verhaal. Een Evi met twee grote cirkels op haar armen. ’Dat zijn mijn spierballen mama, omdat jij zegt dat ik sterk en dapper ben.’ Slik. Met het puntje van haar tong net buiten haar mond en rode wangen kleurt ze verder. Hartjes op haar armen. ’Mijn spierballen hebben kusjes erop. Omdat jij mij altijd lief vindt, hè?’
Ik val even stil. Het lijkt erop dat mijn boodschap overkomt. Dan kijkt ze me vragend aan: ’Mama, hoe teken je eigenlijk poep?’ Ik had het kunnen weten. Zindelijk worden is nogal een thema de laatste weken. Met wisselend succes. Ik doe een voorzichtige poging, waarna zij nog wat streepjes omhoog toevoegt. ’Kijk, haha! Ik heb de stink erbij getekend!’
Of hij aan de muur mag. Tuurlijk schat.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl