Hoge bergen en diepe dalen

Zachtjes hoor ik hem huilen. Het was een roerig weekend. Leuk, maar zelfs leuk kan wel eens veel te veel zijn. Sinds het begin van groep 3 is het zoeken naar een goede balans. De boze buien, die al een paar jaar weg waren, maken hun comeback. Het onzichtbare vriendje waar hij tegen sprak is twee jaar geleden voor onbepaalde tijd met verlof gegaan. Hiervoor in de plaats voert hij nu discussies met zichzelf, teruggetrokken in zijn eigen wereldje.

Zachtjes loop ik zijn kamer binnen en ga bij hem zitten. ‘Mam,’ klinkt het, ‘ik zit gewoon klem. Ik kan geen kant op in mijn hoofd!’ Snikkend komt hij op schoot zitten. Oei, deze woorden komen binnen. Het is alsof ik mezelf hoor praten. Koortsachtig denk ik na. Hoort hij dit mij zeggen? Praat hij het na omdat hij deze zinnen wel eens hoort? Nee, ik kan met zekerheid zeggen dat ik dit soort dingen pas zeg lang nadat de kinderen naar bed zijn gegaan.

Hij voelt zich dus net zoals ik me voel na een te lange, intensieve en vermoeiende dag. En dat raakt me. Dat hij een gevoelig kind is, weten we al bijna 7 jaar. De gevoelige baby werd een temperamentvolle peuter en daarna een kleuter die alles intens beleeft. Ooit een kind van 6 gezien die kan huilen van geluk of verwondering? Hoge bergen en diepe dalen zijn het. Voor mij een bekend patroon. ‘Oké Co,’ spreek ik mezelf toe,’ het gaat nu even niet om jou, maar je kunt jouw ervaring wel gebruiken.’ Rustig leg ik hem uit dat een overprikkeld, moe hoofd, niet goed meer kan denken. En dat er een paar dingen zijn die helpen. Er over praten, bidden en aan positieve dingen denken.

‘Maar mam, het lijkt wel of mijn hersenen vastzitten. In een donker kamertje, zonder deuren en ramen. Ze kunnen nergens heen. Zelfs mijn lijf wordt dan helemaal strak, mam.’ Ik slik mijn eigen emoties weg en stel voor om te bidden. We vragen of God hem rust, slaap en positieve gedachten wil geven. Zichtbaar rustiger gaat hij liggen. Ik leg mijn hand op zijn hoofd en ik zegen hem, beloof hem dat God hem een rustig hoofd zal geven. Al snel valt hij in slaap.

Zachtjes loop ik de trap af. Gelukkig zit er beneden iemand die mijn woelige hoofd en hart een beetje tot rust kan brengen. Inmiddels heb ik al heel wat ervaring met dit type hoofd en heb ik geleerd hoe ik de orde weer een beetje kan herstellen daarboven. Praten, rusten en bidden is het devies. En ik dank, voor mijn prachtige kind. Ik dank voor onze Vader, die de storm tot rust brengt en zorgt voor een nieuwe morgen. Die vastzittende hersenen uit donkere kamertjes kan halen en spieren laat ontspannen. Als de rust weer is weergekeerd luister ik het lied My Lighthouse van The Rend Collective:

‘I won’t fear what tomorrow brings
With each morning I’ll rise and sing
My God’s love will lead me through
You are the peace in my troubled sea’

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.