Horloge
Wat gek, ik dacht echt dat het hier lag. Mijn handen rommelen door een laatje. Ik zie veel rommeltjes, maar niet het horloge wat ik zoek. Volgens mij is het zeker 10 jaar geleden dat ik het droeg. Van de week bedacht ik dat ik ‘m weer om wil. Niet omdat ik me heb voorgenomen niet meer te laat te komen op school, ja dat ook, maar vooral om een andere redenen: mijn telefoon.
Het was afgelopen vrijdag dat ik mijzelf tegen half vijf ineens afvroeg waar dat ding was. Uren was ik aan het keuvelen zonder telefoon. Ik ga ‘m vaker een dagdeel wegleggen besloot ik, maar dan heb ik wel een horloge nodig. En terwijl ik dat bedacht, wilde ik volautomatisch mijn mobiel openen om te kijken wat voor horloge ik mooi zou vinden om aan te schaffen. Nee San!, spak ik mezelf toe. Ik heb nog een horloge, laat ik die eerst eens opzoeken.
Het is precies wat die telefoon steeds met mij doet. Wat ik heb, wat hier en nu is, is niet genoeg. Het ding bezorgt me ontevredenheid. Ondanks dat die telefoon me soms inspiratie en wijsheid brengt, is het een continue afleiding en zit ik veel te vaak even iets te checken op een momentje tussendoor. Ik wil dat niet meer.
Het leven is hier, het speelt zich af voor mijn neus. Een vrijdagmiddag zonder spectaculaire bezigheden. Wat tekenen, spelen met de dreumes, aardappels schillen en veter-lus-les doen met de kleuter. Dit zijn de beste middagen.
Soms voel ik een soort angst dat ik het leven niet kan bijbenen. Het gaat zo snel. De tijd glipt door mijn vingers. Hoe kan ik het vasthouden, die tijd? Misschien wel door iets anders los te laten: mijn telefoon. Ik heb niet de hele dag connectie nodig met iedereen en alles. Ik hoef het leven van een ander niet steeds te zien.
De eerste jaren van het leven van een kind zijn zo essentieel. Iemand zei eens: ‘Geef me de eerste zeven jaar en ik heb het leven’. Ik wil er zijn. Tijd hebben met mijn kind, in een maatschappij die volgepropt zit met activiteiten en ‘moeten’. Ik wil spreken in het leven van mijn kinderen, voordoen hoe je samen speelt, dingen leert door vallen en opstaan, conflicten oplost en omgaat met emoties. Als ik niet spreek, doet een ander het. Of de grote jongens in de wijk… of de filmpjes die ze kijken.
Dat horloge. Ik voel ‘m steeds zitten nu ik ‘m om heb. Een goeie reminder om de tijd vast te houden en aan het leven van mijn kinderen eeuwigheidswaarde te geven.
Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost