Huisregels: voor wie maak je die?
Natuurlijk moet je je bord leegeten. Je speelgoed moet na het spelen weer netjes terug in de speelgoedbak. Je jas, schoenen en rugzak moet je na school netjes aan de kapstok hangen. Je bord en glazen moet je zelf in de vaatwasser zetten. En als je naar bed wordt gebracht, moet je er na een verhaaltje en een kus netjes in blijven liggen.
Het zijn zomaar wat dagelijkse regeltjes die ik als (pleeg)moeder van zes kinderen heb geïntroduceerd, maar die vast in elk gezin worden gehanteerd. Ik merk dat regeltjes inmiddels vanzelfsprekend zijn en geen discussie opleveren. Oké, bijna geen discussie. Dus probeer ik zoveel mogelijk de regeltjes in hun dagelijkse structuur vast te houden.
Maar toch, het lijkt wel of kinderen van nature graag regeltjes willen omzeilen. Daarvoor zijn het natuurlijk kinderen, volop in ontwikkeling. Ze willen laten zien hoe creatief ze zijn om iets anders te bedenken. Ze willen zo graag de grens opzoeken om te kijken hoe ver ze dan kunnen gaan binnen die regels. Met het zoeken van die grenzen, stuiten ze meer dan eens op de grens van mijn geduld. Hoe meer ze hier in huis de regels overtreden, hoe minder geduld er in mij overblijft.
De regel is: je jas in de gang op de kapstok hangen. Pleegzoon Finn gooit de laatste paar dagen zijn jas onder de kapstok. Nog een regel is: speelgoed opruimen in de bak. Pleegdochter Demi gooit het speelgoed vaak net in de verkeerde bakken. De regel is: borden en glazen in de vaatwasser. De oudere kinderen brengen keurig de op hun kamers opgespaarde glazen en borden naar beneden. Goed bezig, zou je zeggen. Maar dat doen ze dan wel net op het moment dat ik de vaatwasser aanzet, omdat die vol is. Dus belandt het servies op het aanrecht. Eén keer raden wie het dan straks toch in de vaatwasser zet…
Als ik naar boven loop en midden op de overloop bijna struikel over twee glazen, ben ik er klaar mee. Mijn ochtend bestond al uit rondslingerende sokken bij elkaar zoeken, dopjes op tubes tandpasta draaien en de vuile was in de wasmand stoppen in plaats van ernaast. Boos maak ik een foto van de glazen en zet hem in onze gezinsapp. Ik doe de mededeling dat ik geen huishoudster ben en dat het fijn zou zijn als alle kinderen zich aan de afspraken zouden houden die we hier in huis hebben gemaakt. Twee glazen midden op de overloop slaat echt helemaal nergens op.
De kinderen appen meteen met de mededeling dat ze de dader niet zijn. Ze zijn de onschuld zelve. Ze hebben met deze ongehoorzame daad niets te maken. Ik merk dat hun reacties me nog kwader maken. Liegen vind ik nog erger dan rondslingerende glazen. Dan komt er nog een appje binnen in de gezinsapp. Hij is van mijn man Collin, die bekent dat hij de glazen op de overloop heeft laten staan.
Ik slaak een diepe zucht. Mijn geduld is op. Voor de rest van de dag laat ik mijn rotzooi overal slingeren, duik ik met een kop koffie en een goed boek op de bank en lap ik alle regels aan mijn laars.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Amy full time moeder en pleegmoeder | Drie kinderen en drie pleegkinderen | 20 jaar getrouwd met Collin | Start met opleiding voor kinder- en opvoedcoach | Houdt van schrijven, spreken en mensen