Ik ben een emotie-eter

Joanneke deelt een fragment uit haar zoektocht naar goed renmeesterschap over haar lichaam. #Dag5 Gezond Leven

Iets te vieren? Daar hoort een gebakje bij. Stress of teleurstelling? Minstens een reep Tony. Verveling, oh verveling… een rol koekjes of een hand vol drop. Blij, boos, bang… ik ben een emotie-eter. Het lastige is dat alle emoties voor mij een trigger zijn om te eten.

Wat nu? Emotieloos door het leven gaan? Nee, dat is me een gezond lichaam niet waard. Een gezonde geest is minstens zo belangrijk. Alleen eten als er iets te vieren valt? Neuh… dan eet ik nog steeds heel vaak wat lekkers.

Geen zin in eten
Ik laat m’n gedachten even gaan en probeer te onderzoeken waarom een emotiepiek voor mij een trigger is om te eten. Ik vraag me af of er ook momenten zijn waarop ik heel bewust geen behoefte heb aan eten. Die momenten heb ik natuurlijk wel, alleen sta ik er niet bij stil. Ik kan ze daarom niet reproduceren.

Niet toegeven
Een vriendin geeft me zomaar een nieuwe gedachtegang cadeau: als ik de momenten zonder trek in lekkers niet bewust ervaar, ervaar ik de emotiepieken dan wel bewust genoeg? Geef ik voldoende ruimte aan mijn emotie? Of vul ik het moment op met eten? Zodat ik niet hoef toe te geven dat ik het druk heb, dat ik even chagrijnig ben, dat ik verveeld ben. Geef ik mijn feestjes wel echt de ruimte? Neem ik de tijd om te ervaren dat iets gewoon hartstikke goed is gegaan?

Ik kan het zelf
Goed punt. Ik eet niet omdat ik geëmotioneerd ben. Maar omdat ik die emotie de ruimte niet wil geven. Ik realiseer me ook dat áls het zo is dat ik eet omdat ik geen verveling of stress wil ervaren, ik God niet de ruimte geef om er te zijn onder alle omstandigheden. Die omstandigheden waarbij Hij juist met mij aan de slag kan. Omdat ik het zelf wel kan en vind dat ik dat ook moet kunnen. Of er gewoon even geen zin in heb.

Ik stel mijn vertrouwen…
Deze week ga ik proberen om aan God te vragen er te zijn in alle emoties. Ik doe mijn best om successen écht te vieren en mijzelf en mijn Maker de credits te geven. Ik stop ze niet weg, daarmee doe ik mezelf en God te kort. Ik ben benieuwd welke momenten Hij met mij mij aan de slag kan. En welke momenten jij deze week bewust gaat ervaren en deelt samen met anderen en met God.