Ik ben geen vuilnisemmer!
Ik krijg een snoeppapiertje in mijn hand gedrukt. Voor ik er erg in heb, loop ik naar de prullenbak en gooi het weg. Kak, ik had me zo voorgenomen om te zeggen dat ik geen vuilnisemmer ben. De plakkerige handjes van mijn zoon kleven nog even na. Net als het gevoel dat ik aan dit korte moment overhoud. Hoe komt het toch dat mijn kinderen zonder erbij na te denken weten dat mama de plek is voor hun troep? En hoe komt het dat ik het automatisch van hen aanpak?
De grootste verandering van het moederschap vind ik misschien wel dat mijn leven niet meer om mij draait. De momenten waarop we eten, wanneer we van huis gaan, wat ik meeneem als ik wegga. De besteding van mijn geld, mijn tijd, alles staat voor een groot deel in het teken van mijn kinderen. Natuurlijk hield ik voordat ik kinderen had ook rekening met anderen. Maar met de komst van mijn kinderen kán ik niet anders dan mijzelf, mijn tijd en geld in het teken van hen stellen. Het gebeurt gewoon.
Ik geef mezelf
Het is mijn tweede natuur geworden om direct op mijn huilende kind af te lopen. Tijd te maken voor een praatje na school. Om mijn mond mee te bewegen als ik mijn kind een hap voer. (Doen jullie dat ook? Moet je eens op letten.) Verdriet te voelen als mijn kind verdrietig is en intens blij te zijn bij vreugde om een veterstrikdiploma of de eerste krabbels op papier. Mijzelf uit bed te sleuren bij een nachtelijke angst.
Onbewust geef ik mijzelf keer op keer.
Geurige gave
Soms wordt me dat teveel. Dan zoek ik naar grenzen om mezelf te beschermen. Dat is ook goed. Maar nu schiet me nog een andere gedachte te binnen: ik mag zo ook het beeld van Christus vormen. Zonder dat ik het altijd doorheb, gaf Hij zichzelf onvoorwaardelijk. Hij kon niet anders dan zichzelf te geven.
“En ga de weg van de liefde, zoals Christus, die ons heeft liefgehad en zich voor ons gegeven heeft als offer, als een geurige gave voor God.” Efeziërs 5:2
Tijd voor troep
Ik hoop en bid dat mijn zoon later als hij groot is nog steeds zijn troep bij mij brengt. Zodat ik hem blijvend bij zijn Hemelse Vader kan brengen die alle troep allang heeft weggedaan. En hopelijk heb ik hem tegen die tijd iets laten zien van de alles omvattende, onvoorwaardelijke liefde van God. Waardoor hij zelf automatisch, zonder erbij na te denken zijn troep bij Hem brengt.
Onze Vader heeft altijd tijd voor troep, neemt alles aan en doet het weg. Hem wordt het nooit teveel en Hij gaf zichzelf helemaal.
Foto: Congerdesign, pixabay
Schrijft | Communiceert | Moeder van drie | Houdt van haar hottub | Wordt blij van mooie gesprekken | www.zin-communicatie.nl