Ik heb mijn lesje geleerd

Met ferme passen loop ik richting school. Daniël volgt me op een paar meter afstand. Als ik me omdraai om te kijken of hij niet te ver achterblijft, zie ik dat zijn gezicht nog steeds op onweer staat.

Het is zijn ochtend niet.

Eerst trekt papa hem per ongeluk een haar uit als hij een pluisje probeert weg te halen. En vervolgens zit ik hem constant achter zijn vodden om te zorgen dat we op tijd op school komen. Dat is elke dag een hele opgave. Want mijn zoon mag dan nog maar zeven jaar zijn, het is nu al duidelijk dat hij geen ochtendmens is. Hem eerder naar bed brengen heeft geen enkele zin. Hij slaapt zelden voor 21.00 uur, hoe moe hij ook is. En omdat ik niet wil dat hij half slapend op school zit, laat ik hem vervolgens zo lang mogelijk uitslapen. Met als gevolg dat we ’s morgens altijd bijzonder weinig marge hebben.

Zo ook deze morgen. Terwijl ik mijn schoenen aantrek, stuift Daniël langs me naar buiten. So far, so good, denk ik. Maar terwijl ik de achterdeur haastig achter me dichttrek, constateer ik dat hij bij de kippen in de ren zit. ‘Daniël, kom daar onmiddellijk uit,’ roep ik geërgerd. ‘De bel gaat al bijna.’ Met de nodige tegenzin komt hij er weer uit, maar hij blijft mopperend in de tuin staan dralen.

Ik krijg hem mee, maar hij blijft stug een paar meter achter me lopen. Halverwege de weg naar school hoor ik de schoolbel al. Mijn stresslevel stijgt nog verder. We waren deze week al een keer te laat. Ik heb geen zin om een berisping van de juf in mijn mailbox te vinden.

Als we bij de schoolpoort aankomen en ik Daniël een knuffel wil geven, draait hij zich nukkig van me weg. ‘Mag ik geen knuffel?’ vraag ik hem verbaasd. Hij zwijgt, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Ik zeg hem dat het niet goed is om boos uit elkaar te gaan. Hij trekt zich niets van mijn woorden aan. Terwijl ik verbouwereerd zie hoe hij richting zijn klas loopt, draait hij zich ineens om. Ik glimlach en zwaai naar hem. Maar hij zwaait niet terug.

Hè bah, dit voelt helemaal niet fijn. We zijn normaal twee handen op één buik, mijn moederskindje en ik. Met een zwaar gevoel in mijn maag kijk ik hem na tot hij bij de deur is. Net als ik weg wil lopen, keert hij zich een tweede maal om. Hij zwaait nog steeds niet. Maar … zie ik het goed? Jahoor, hij komt terug. Mijn hart maakt een sprongetje. Wat zeg ik, een driedubbele salto!

Hij loopt recht in mijn armen. Ik druk hem stevig tegen me aan. Mijn hart stroomt over van liefde. Het kan me ineens geen moer meer schelen dat de les al begonnen is. Als het aan mij ligt, blijven we nog heel lang zo staan. Even later maakt hij zich los uit mijn omhelzing en loopt voor de tweede keer naar zijn klas. Halverwege draait hij zich naar me om. Ik zwaai naar hem. Hij glimlacht en zwaait terug. Hij mag dan wel te laat voor de les zijn, maar ondertussen leren we allebei een les: er zijn veel belangrijkere dingen dan op tijd op school komen.