Ik kan mijn man niet uitstaan
Hij is aardig, slim en erg intelligent. Hij houdt van onze kinderen en zorgt goed voor mij. Er is weinig op hem aan te merken en toch kan ik mijn man soms niet uitstaan. Ik weet van mezelf dat ik erg kritisch ben, op mezelf en anderen. Daarom doe ik mijn best om mijn bezwaren niet constant naar mijn man te uiten, want hij wordt er ontzettend onzeker van. Sinds het begin van onze relatie heeft hij regelmatig het gevoel dat hij niet goed genoeg voor me is.
Als ik het zo opschrijf, klinkt het vooral alsof het probleem bij mij ligt. En dat is zeker deels ook zo: ik stoor me aan onbelangrijke, oppervlakkige dingen. Ik vind bijvoorbeeld dat hij zijn onverzorgde baard moet scheren en echt die coronabuik moet wegsporten. De diepere laag is natuurlijk dat hij niet goed voor zichzelf zorgt en dat zit me dwars. Hij benoemt dat hij behoefte heeft aan meer intimiteit, maar ik vind dat hij dan ook iets meer zijn best mag doen om er aantrekkelijk uit te zien.
Ik heb ook regelmatig het gevoel dat hij niet naar me luistert. Hij hoort wat ik zeg, maar hij doet er niks mee. Ik lees regelmatig opvoedingsboeken en adviseer hem dan ook eens een hoofdstuk te lezen. Ik denk echt dat het hem zou helpen om geduldiger te zijn met driftbuien van de kinderen. Maar hij doet het niet. In plaats daarvan stampt hij de trap op om ‘even indruk te maken’ en verheft hij z’n als de kinderen ongehoorzaam zijn. We hebben het er al vaak over gehad dat dit niet wenselijk is, maar hij lijkt er niet los van te komen.
Het blijft dus helaas niet bij uiterlijkheden, het is ook een gebrek aan communicatie. Het lijkt wel alsof mannen vinden dat ze meer recht hebben op me-time. Het komt niet in me op om spontaan een avond wat leuks te gaan doen of een hele dag voor mezelf in te plannen. Ik kan het dan ook niet waarderen dat hij constant de deur uitgaat om te gaan sporten (wel fijn voor die buik!), als dat betekent dat ik dus weer thuis voor de kinderen zorg.
Maar nu ik het zo opschrijf, krijg ik steeds meer het idee dat mannen iets kunnen wat vrouwen nog niet zo gewend zijn. Misschien doen ze wel iets heel gezonds: ze zetten zichzelf hoog op hun prioriteitenlijst. Zelf ben ik nogal geneigd om eerst voor alles en iedereen om me heen te zorgen, waarbij ik mezelf verwaarloos. Niet gek dat ik dan verbitterd verwijten rondstrooi. Ik ben gewoon jaloers dat hij tijd voor zichzelf maakt, terwijl ik dat kennelijk moeilijk vind om te doen.
‘Lieverd, ik ga vanavond even met een vriendin op een terrasje zitten’, zeg ik net om een reactie uit te lokken. ‘Wat een goed idee, veel plezier’, is zijn reactie.
Krijg nou wat! Snel even een vriendin vinden die met me meewil en deze ‘les’ kennelijk al eerder heeft geleerd.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen.
Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)