Ik schiet tekort als moeder en mens

Ik schiet tekort. Man, wat heb ik vaak dat gevoel. Als moeder, als vrouw, als buurbrouw, als vriendin, familielid, als lid van de kerk, als collega en werknemer. Het is niet dat ik mijn best niet doe. Het is niet dat ik niks kan. Het is niet dat ik geen zelfvertrouwen heb. Het is niet dat… Nee, dat is het niet. Ik ben gewoon niet genoeg. En wat vind ik dat freaking vervelend.

We leven in een tijd waarin alles maakbaar is. Waarin alles te koop is. Als je maar genoeg je best doet. Als je maar hard genoeg rent. Nog wat meer, nog wat beter. Geld is te verdienen. Liefde is te koop. Kanker is te overwinnen.

Lieve moeders, we leven in ballingschap. Gevangen in de verwachtingen van deze maatschappij. Onderdrukt door beelden, liedjes, reclames en realityshows. Zo moet het leven zijn, zo is het geweldig.

Ik schiet tekort

Maar het kan niet. Ik kan het niet. Vrienden die ziek zijn wonen te ver weg om even een pan soep te kunnen brengen. Moeders die vallen, doen dit op tijdstippen dat er ook drie kinderen zijn om voor te zorgen. Ik heb niet genoeg woorden voor vrienden die geliefden moeten missen. Voor moeders in mijn omgeving die hun kindjes verloren. Niet genoeg tijd voor bezoekjes aan gemeenteleden die dat zo hard nodig hebben. Niet genoeg budget om het onmogelijke te doen op mijn werk. En wat vind ik dat freaking vervelend.

Dappere krijgsvrouw zoals Gideon

Ik herken mezelf zo in Gideon. Gideon leeft onder druk van de Midjanieten. In het geniep dorst hij tarwe in een wijnvat. Hij doet wat hij kan, maar het is niet genoeg. Zijn gezin heeft honger, zijn vrienden lijden. Dan bezoekt God hem en zegt: ‘De Heer zij met je, dappere krijgsman’. De reactie van Gideon die daarop volgt snap ik zo goed: ‘als de Heer ons werkelijk bijstaat, waarom overkomt dit ons dat allemaal? Waar blijft hij dan met zijn wonderbaarlijke daden?’

Dat kun jij

Hij zegt niet: hoe komt u erbij dat ik een dappere krijgsman ben? Wat ik doe is een druppel op een gloeiende plaat. Nee, hij gaat het gevecht aan met God. En God? Die wordt niet boos van de vraag van Gideon. Hij zegt alleen: ‘Toon je moed en bevrijd Israël, dat is mijn opdracht’. Mhoehaha, moet Gideon gedacht hebben. Ik vond het dorsen van mijn tarwe in het geniep al heel wat. Moet ik echt heel Israël bevrijden? En de Heer antwoordt: ‘Dat kun je, omdat ik je bijsta’.

Heer, vergeef me mijn hoogmoed

Kan ik leven met de ondoorgrondelijkheid van God? Deze maatschappij ziet de zin van het lijden niet en dus is die er ook niet. Maar als christen zeg ik: ik kan de werkelijkheid niet ontkennen. Ik dors het verdriet van deze wereld in het wijnvat vol onvermogen. Ik schiet te kort. Ik ben niet genoeg. Terwijl ik dit schrijf, valt mijn oog op Romeinen 8. Wat een opluchting. Het is een aanmoediging voor ons allemaal. ‘Je kunt het, omdat ik je bijsta!’ Ik hoef het niet alleen te doen. Ik kan het niet alleen. Heer, vergeef me mijn hoogmoed.

Romeinen 8: 22-26
Wij weten dat de hele schepping nog steeds in barensweeën zucht en lijdt. En dat niet alleen, ook wijzelf, die als voorschot de Geest hebben ontvangen, ook wij zuchten in onszelf in afwachting van de openbaring dat we kinderen van God zijn, de verlossing van ons sterfelijk bestaan. Door die hoop zijn we gered. Als we echter nu al zouden zien waarop we hopen, zou het geen hoop meer zijn. Wie hoopt er nog op wat hij al kan zien? Maar als wij hopen op wat nog niet zichtbaar is, blijven we in afwachting daarvan volharden.

De Geest van God helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordeloze zuchten. God die ons doorgrondt, weet wat de Geest wil zeggen. Hij weet dat de Geest volgens zijn wil pleit voor allen die hem toebehoren. (Romeinen 8:22-26)