Ik verwacht te veel van mezelf

Ik ben moe. Intens moe. Corona heeft na twee jaar uiteindelijk ook bij ons gezin aangeklopt. Eerst testte ik positief, een dag later mijn echtgenoot en weer een dag later was zoonlief aan de beurt. 

Ik ben er een week flink ziek van geweest. Keelpijn, hoofdpijn, kortademig, snotterig, moe, pijn in mijn lijf… Zo’n beetje alle symptomen passeerden de revue. Alleen hoesten deed ik niet, maar manlief compenseerde dat ruimschoots met zijn – vooral nachtelijke – hoestbuien.

Die eerste week moest ik echt al mijn moed bijeenrapen om mezelf van de bank naar de keuken te slepen. Want ja, er moest toch iets op tafel komen. ’s Nachts kon ik niet slapen van de pijn. De ene keer in mijn schouders, dan weer in mijn armen of benen. Wat ben ik blij dat er pijnstillers bestaan! Maar waar ik vooral heel dankbaar voor ben, is dat onze zoon er zo goed doorgekomen is. Na een nacht en een ochtend koorts, was hij er alweer bovenop. Hij hield wat verhoging, maar begon al snel weer lekker te spelen. Mijn schoonouders hadden bovendien het geweldige idee om zijn verjaardagscadeau al een week eerder te komen brengen: een duikboot van Lego. Goed voor heel wat uurtjes bouwplezier (lees: rust voor ons). Ook zetten ze meermaals boodschappen voor de deur. Wat een zegen! 

Inmiddels ben ik weer aan het werk. Maar ik merk dat na twee uur lesgeven de koek al op is. Ik zou bij thuiskomst het liefst meteen op de bank kruipen. Maar ik moet dringend mijn tante eens bellen die onlangs weduwe is geworden. En mijn Franse vriendin heb ik ook alweer maanden niet gesproken. Mijn petekindje heeft haar Eerste Communie gedaan toen ik ziek was. Daar moet ik toch minstens een kaartje naar sturen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En dan is er nog het huishouden. De grond ligt bezaaid met speelgoed. De ramen schreeuwen om een poetsbeurt. En er ligt meer stof dan goed is voor onze twee allergische gezinsleden. Had ik trouwens al iets gezegd over een negenjarige die mijn aandacht verdient? En dan heb ik ook nog een echtgenoot die zich nog steeds lamlendig voelt. Al die verwachtingen grijpen me naar de keel. Ik voel me nog steeds half verdoofd door dat ellendige virus. Maar ik móet zoveel, toch?

Nu ik dit zo allemaal opschrijf, dringt het pas goed tot me door: het zijn vooral mijn eigen verwachtingen die de druk opvoeren. Maakt mijn Franse vriendin een einde aan onze jarenlange vriendschap als ik nog een maand langer niets van me laat horen? Vast niet. Wil mijn petekindje mij nooit meer zien als ze niet meteen een kaartje krijgt? Lijkt me onwaarschijnlijk.

Ik verwacht te veel van mezelf, besef ik. Hoog tijd dat ik al die verwachtingen loslaat. God heeft ons zo gemaakt dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. Als mijn lichaam aangeeft dat het te veel is, moet ik daarnaar luisteren. Daarmee luister ik eigenlijk naar God. Dus als je het niet erg vindt, ga ik nu eerst even op de bank liggen niksen. Ik verwacht dat dát me veel deugd zal doen.

Jippie! Power to the Mama’s bestaat zes jaar! En om dat te vieren, krijg je een mooi cadeau als je Mom Squad Member wordt. :-)

Mom Squad Members investeren in zichzelf, door het membership krijg je namelijk toegang tot heel veel (geloofs)opbouwende materialen. Niet alleen op gebied van geloof, maar ook op gebied opvoeden en balans bijvoorbeeld. Naast de materialen in de online omgeving, kan je ook met andere moeders contact hebben. En je krijgt twee keer per jaar een pakketje met toffe inhoud op de mat, waaronder het nieuwste #powerbook.

Maar niet onbelangrijk: Members ondersteunen onze missie om zoveel mogelijk moeders te bemoedigen met Gods liefde en waarheid! Dus, waar wacht je nog op?