Ik was dus ik ben – of toch niet?

Een lekker filosofische manier om naar ‘De Berg’ te kijken. De Berg, dat is onze nimmer aflatende hoeveelheid wasgoed. Als ik denk dat ik alle onderbroeken, lange broeken, sportbroeken, korte broeken, skibroeken, pyjamabroeken en andere kledingstukken heb weggewassen, ligt er alweer een vieze sok in de wasmand. Een enkeltje uiteraard.

Er zijn van die dagen dat het alleen daarom draait. Sorteren, in de machine, wasmiddel erbij, kort programmaatje – want er moeten er nog drie in – ophangen, droogkijken, inhalen en opvouwen. Komt er dan geen einde aan? Nee, er komt geen einde aan. Zolang mijn vieze varkens en ik niet besluiten om naaktlopers te worden blijven die huidschilfers, curryvlekken en modderknieën het ruime sop nodig hebben. En het komt niet vanzelf in de machine hè?

Op wasdagen ben ik meestal niet zo vrolijk. Ik heb een hekel aan wassen. Eigenlijk heb ik een hekel aan alle huishoudelijke klusjes. En al na de derde broek die de machine ingaat vraag ik me af: is dit alles? Ben ik verworden tot een vrouw wiens leven bestaat uit het doen van de was. Ik ben, dus ik was en dat was het dan. Ik weet het, het klinkt vreselijk melancholisch en ik laat me veel te veel meeslepen. Maar het gebeurt.

Tot ik bij de zevende broek even wegdroom naar de vakanties die ik vroeger had met mijn familie. We zaten elke zomer – met zijn zevenen – in een busje naar het warme zuiden. En dan draaiden we een cassettebandje van Sesamstraat. Eén van de liedjes op dat bandje heet: doe ze in de was. Ik citeer: “Ja, je eet graag spaghetti en je morst de saus op je hemd. Je speelt graag in de modder, maar kom je thuis je moeder die zeurt. Je zit vol met smurrie net een zwijn en je moeder vindt dat niet fijn. Je ziet eruit als een tor die in vuilnishopen wroet. Wat ga je nu doen met je vuile goed?”

En nog voor de achtste broek weet ik: ik ben omdat ik was, niet andersom. De was is alleen nodig omdat ik ben, omdat ik leef. Omdat mijn gezin leeft. Omdat we smullen van pasta met rode saus, spelen in de sneeuw, een scheetje laten in onze onderbroek en ’s avonds uitgeleefd gaan slapen in onze pyjamabroek. De was is het gevolg. En met elk kledingstuk dat de machine ingaat probeer ik een herinnering op te halen. Die dikke sneeuwbal met een beetje modder. De eerste pennenstreken met een vulpen. Het toetje dat er met een lachsalvo net zo hard weer uitkwam als dat het erin ging.

Ik ben dus ik was. En dat levert een prachtig leven op. Amen.

Wil je ook een vrolijke wasbeurt? Check het filmpje en zwiep je haar even lekker mee. Je bent dus je wast!

Foto: Unsplash – Leighann Renee