Ik wil niet bang meer zijn

Het is zondagavond als ik een e-mail van school ontvang. Een bericht op deze dag, op dit tijdstip. Dat kan maar één ding betekenen: het c-woord. En ja hoor, ik lees de woorden op mijn scherm:

‘Spijtig genoeg is er een COVID-besmetting vastgesteld in de klas van je kind. (…) Het belangrijkste is om niet te panikeren, maar waakzaam te zijn voor mogelijke symptomen en contact te vermijden met mensen met een verhoogd risico/kwetsbare personen.’

Oké, het is dus zover. Een kind met corona in de klas van zoonlief. Misschien voor veel moeders de zoveelste quarantaine en inmiddels peanuts, maar bij mij hakt het er deze eerste keer best in. Niet in paniek raken is de boodschap. Nou, paniek wil ik het niet noemen, maar mijn hoofd begint meteen op volle toeren te draaien. Terwijl ik mijn tanden sta te poetsen, dringt de ene na de andere angstige gedachte zich aan me op. Wat als Daniël besmet is? Oma is hier uitgerekend afgelopen weekend geweest! En ze heeft nog geen boosterprik gehad. Stel dat hij het aan haar heeft doorgegeven. Komt het dan wel goed met oma? En wat als papa en ik er – ondanks onze vaccinatie – tegelijkertijd flink ziek van worden? Wie zorgt er dan voor Daniël?

Het bericht komt ook nog eens als de regels hier in België net weer aangescherpt zijn. Vanaf deze week moet de hele klas bij twee coronagevallen in quarantaine. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Tijdens de lockdown was het thuisonderwijs hier een kleine ramp. Ik herinner me nog als de dag van gisteren de dagelijkse strijd om Daniël zijn schooltaken te laten doen. Juf zijn voor mijn eigen zoon zoog me helemaal leeg. Even voor de duidelijkheid: ik hou zielsveel van mijn kind en vind het heerlijk om hem dicht bij me te hebben, maar dan dus wel graag zonder schoolwerk. 

Ik spoel mijn mond en werp een blik in de spiegel. Twee bezorgde ogen kijken terug. Maar dan ineens klinkt er dwars door al mijn doemscenario’s heen een lied in mijn hoofd:

I’m no longer a slave to fear, I am a child of God.

Ik heb dit lied nog niet zo lang geleden voor het eerst gehoord en ken alleen deze twee regels. Maar het is precies de boodschap die ik op dit moment nodig heb. Ik wil geen slaaf van mijn angst zijn. Ik ben immers een kind van God! Ik hoef helemaal niet bang te zijn. Wat er ook gebeurt, Hij is erbij.

Ik laat de woorden goed tot me doordringen. En dank God in gedachten voor Zijn geruststellende woorden. Mijn hoofd komt tot rust. Hij herinnert me eraan dat ik op Hem mag vertrouwen. Hoe gaaf is dat!

Als ik opnieuw in de spiegel kijk, zie ik een mooie glimlach. Niet alleen omdat mijn tanden weer lekker schoon zijn, maar vooral omdat ik niet bang meer ben.  

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog