It takes a village to raise a child

Beladen met boodschappen ren ik achter mijn peuter aan. Hij heeft geen zin om boodschappen te doen en laat dit duidelijk merken door heel de tijd bij mij weg te lopen. Ik had gewoon een grote kar moeten pakken en hem in het zitje moeten zetten. Achteraf kijk je een koe in z’n… jeweetwel.
“Hier blijven,” zeg ik bits en ik grijp hem bij zijn capuchon. Het pak melk onder mijn oksels glijdt naar beneden en valt op de grond. Ik buk om het op te rapen en wég is mijn zoontje weer. Ik krijg het helemaal warm. Soms heb je een dag dat alles misgaat en dit is er zo een.

Boodschappen doen met een peuter kan een enorme uitdaging zijn. Naast weglopers zijn er ook de driftkopjes. De peuters die de hele supermarkt bij elkaar krijsen omdat hun moeder geen spekjes wil kopen of omdat ze niet met de wijnflessen mogen spelen. Toen ik zelf nog geen moeder was, bekeek ik zulk soort taferelen altijd met een zweem van kritiek. Dan zag ik in mijn beleving een moeder die haar zaakjes niet op orde had, die geen idee had wat ze deed. Tegenwoordig weet ik wel beter.

Terug naar mijn supermarktavontuur. Ik sta met mijn zoontje mij de kassa. Met moeite weet ik mijn spullen op de toonbank te deponeren. Ik probeer mijn zoontje bij de activiteit te betrekken, maar ho maar. Dat lukt niet. Hij heeft zijn zinnen gezet op de schuifdeuren naar buiten. Daar zal hij niet blijven als die deuren opengaan. Hij rent zo naar buiten, zonder te kijken waar mama is.

“Kom hier,” zeg ik, mijn stem schiet omhoog. Met een verontschuldigend gezicht kijk ik naar de caissière als ik mijn peuter bij me probeer te houden en een poging doe ondertussen ook nog mijn tas in te pakken. In allebei ben ik niet succesvol. Het zweet breekt me uit.

“Geef hem maar aan mij,” zegt de caissière zacht. Ze knikt naar mijn zoontje en wenkt hem. “Kom eens kijken wat ik hier allemaal heb.” De oudere vrouw leidt mijn kleine achter de toonbank en tilt hem op schoot. Bemoedigend lacht ze me toe. Opgelucht haal ik adem en ruim snel mijn tas in, terwijl mijn zoontje de kassa mag bekijken. Glunderend zit hij bij haar. Volgens mij heb ik nog nooit zo dankbaar “bedankt” tegen iemand gezegd.

“It takes a village to raise a child,” is een bekend internationaal gezegde. Een kind opvoeden kun je overduidelijk niet alleen. We hebben anderen nodig om ons te bemoedigen, niet om ons te veroordelen dat we onze zaakjes niet op orde hebben.

We hebben meer heldinnen nodig als deze caissière, die moeilijke momenten net wat draaglijker maken. Haar actie laat me niet los. Het was alsof ze naar me knipoogde en zei: “You can do this.”
Vanaf nu ga ik bemoedigend lachen naar de moeder met haar krijsende baby, met de woedende peuter die krijsend op de grond ligt, naar de moeder die een grote mond van haar puber krijgt. Een vriendelijk knikje dat laat weten: “Ik weet het, moeder zijn is soms zwaar. Loodzwaar. Je bent niet alleen.”

Foto: Pixabay

Heidi Bikker

Heidi Bikker | Moeder van een jongen en meisje | Getrouwd met Josia | Schrijver die graag leest | Gelooft met passie | Gevoelsmens | Natuurliefhebber| Taartjesfanaat