Kamperen

Nu Kleine Broer 7 weken oud is en hij zich over het algemeen redelijk stil houdt ‘s nachts, kunnen we best een weekje gaan kamperen. Zodoende strijken wij neer in de heerlijke 50 shades of brown caravan van mijn schoonouders. Voortent opzetten, stoeltje naar buiten en de vakantie kan beginnen.

Grote Broer, die zich de laatste tijd geroepen voelt om zich extreem als grote broer te gedragen, vindt langzaam zijn draai. Op een aantal interventies rond een door de lucht slingerende ijzeren schep na, gaat het best goed. Kleine Broer besluit de tweede avond tot 23.30u de camping wakker te houden. Tip voor andere ouders: hoe meer off-road met de kinderwagen, hoe beter ze slapen.

Het heerlijke van zo’n camping is ook dat je jezelf eens lekker kunt gaan vergelijken met andere moeders. Stiekem zit ik toch een beetje te genieten van het buurjongetje dat nog slechter luistert dan Grote Broer. De kinderen van hier tegenover zijn trouwens nog vroeger wakker dan de mijne. Bof ik even. Zo slecht breng ik het er nog niet van af.

Nu tref ik het (of niet). We bivakkeren op het ‘Keurige Veld’. Onze overburen maken dagelijks zeer secuur hun caravan schoon. IJverige zestigers met elektrische fietsen die er in slagen de mieren buiten de caravan te houden. Het gezin naast ons ziet er elke dag uit om door een ringetje te halen. Ze poetsen elke morgen gezamenlijk hun tanden en douchen iedere dag.

Steeds meer vraag ik me af of ik wel thuis hoor op het ‘Keurige Veld’. Grote Broer ging gisteren zelf zijn tanden poetsen: “Mam, dat moet van de tandarts hoor.” En die zwarte onderbroek, had hij die eergisteren niet ook al aan? Kleine Broer ligt in de wagen met een vieze romper en smoezelige knuffel. Zo zit ik deze morgen dus een stuk minder keurig te zijn dan mijn buren. Piekerend waarom ik het zakje M&M’s gisteravond niet dicht heb gedaan en het nu dus vol met mieren zit.

Op het veld achter ons is een familie gearriveerd met drie Duitse Herders. Drie honden, elk met eigen tent. De honden luisteren perfect, de tienerdochter soms iets minder. Ik schrik op uit mijn ‘keurige-moeder overpeinzingen’ als moeder brult: ‘Ashley! Als je nu niet stopt, breng ik je naar het asiel!!’ Voor de duidelijkheid; de hond heet geen Ashley, haar dochter wel.

Val ik dus toch nog best wel mee. En die onderbroek? Ach, hij heeft er gisteren mee in het zwembad gezwommen, dus het meeste vuil zal er wel uit zijn.

Dit blog komt uit 2019.